شنبه یکم اردیبهشت ماه
در فوتبال اراده ای برای اصلاح امور نیست؛

پنجره ای که‌ یک شبه باز شد!

باید راهی را برگزید تا شایسته سالاری و قانون مداری در مدیریت فوتبال حاکم شود و این رشته از استقلال رای و قدرت لازم برخوردار گردد ،وگرنه با رویه فعلی  وتزلزل در آرا صادره نمی توان با امیدواری به اصلاح امور نگریست  راهی هموار فراروی فوتبال قرار داد.

باید راهی را برگزید تا شایسته سالاری و قانون مداری در مدیریت فوتبال حاکم شود و این رشته از استقلال رای و قدرت لازم برخوردار گردد ،وگرنه با رویه فعلی  وتزلزل در آرا صادره نمی توان با امیدواری به اصلاح امور نگریست  راهی هموار فراروی فوتبال قرار داد.


دو روز پیش پنجره نقل و انتقالات باشگاه پرسپولیس به دلیل دیون گذشته به بازیکنان داخلی از سوی کمیته وضعیت فدراسیون بسته شد. یک تلنگر و تشر از سوی طرف مقابل و مداخله افراد ذی نفوذ کافی بود تا مسئولان مربوطه‌عقب نشینی کنند و دستور بازگشایی راصادر کنند.
روزی که حکم بسته شدن پنجره نقل و انتقالات باشگاه پرسپولیس و قبل از بازی آنها با نفت آبادان صادر شد، اشاره داشتیم تعجیل در صدور اینگونه آرا ،شائبه دست داشتن افرادپشت صحنه را تقویت می کند.
در واقع هیچکس با  شفافیت در امور باشگاهداری مخالف نیست.
وجود نظارت بر عملکرد باشگاهها و مباحث حسابرسی از ملزومات کار است.ابن‌نگاه باید فراگیر و مبتنی بر یک روند اصولی باشد.
متاسفانه در بحث شفافیت مالی و حسابرسی های سالانه ،نظارت درستی بر عملکرد باشگاهها صورت نگرفته و دو باشگاه پرسپولیس و استقلال همواره با ترفندهای خاص از این پروسه مهم عبور کرده‌اند.
شاهد زنده ما دو حکمی بود که از سوی کمیته اعلام وضعیت در باره پرسپولیس صادر شد.
ابتدا‌ به بهانه شکایت سوشا مکانی،شایان مصلح و ...دیگران‌پنجره بسته شد،اما این حکم یک شبه لغو و همه چیز بهدخیر و خوشی پایان یافت.
باید پرسید باشگاه پرسپولیس برای رفع این شکوائیه ها کدام اقدام‌موثری را یک شبه انجام داده بود که باعث عقب نشینی و لغو حکم‌صادره شد؟
اعتقاد داریم در‌ فدراسیون  فوتبال  قاطعیت و اراده ای برای مبارزه با فساد،ناهنجاری و اقدامات غیر قانونی نمی بینیم.
باید احکام صادره  را مهم شمرد و از ارکان‌ قضایی حمایت کرد.
عملکرد کمیته های انضباطی ،اخلاق ،استیناف و اعلام وضعیت فوتبال بارها با دخالت افراد ذی نفوذ سیاسی و نهادهای اجرایی کشور مواجه  و احکام صادره شکسته شده است.

نویسنده: احمد میرزائیان