جمعه دهم فروردین ماه

سعادت: در تنیس دنبال گوش شنوا می گردند

مربی جوان تنیس ایران از سفر یکماهه به سانفرانسیسکو (کالیفرنیا) به کشور بازگشت.

یاسمین سعادت که طی سالهای 93 - 83 عضو تیم های ملی ایران در رده های سنی مختلف بود، در این باره به البرز ورزشی گفت: در این کشور در چند ورک شاپ شرکت کرده دوره های مربیگری را گذرانده ام و در رده آموزشی هم کار کرده ام.

وی درباره تنیسورهای دختر ایرانی که به ایالات متحده رفته اند، گفت: خانمها صدف صادق وزیزی و غزل پاک باطن که بورسیه تحصیل در دانشگاه را گرفته اند در لیگ زیر 23 سال دانشگاه ها که به صورت حرفه ای برگزار می شود شرکت می کنند نساباتی که جای ان در دانشگاه های ایران خالی است.

وی افزود: حضور در ایالات متحده و بیشتر برخی کشورهای اروپایی افق تازه ای را پیش روی من گشود که بسیار لذت بخش بود، آنجا قدم به قدم برنامه ریزی کرده اند و من در دلم آرزو می کنم که حداقل کم کم هم شده برنامه ریزی طولانی مدت حرفه ای را آغاز کند.

سعادت گفت: مربیگری یکی از بزرگترین معضلات تنیس ایران است، اسفندماه مصاحبه ای از قول من در این باره درج کرده بودید که لازم می دانم توضیح بدهم (منظور من مربیانی بودند که بتازگی از فدراسیون کارت مربیگری گرفته اند فاقد شرایط و استانداردهای لازمه مهارتی اند، ولی گوش شنوایی برای پذیرش نظرات سازنده نیست)، البته دو سه مربی با تجربه و خوب داریم که سن آنها بالارفته است و اگر در دوره های مختلف شرکت نکنند به روز نمی شوند، اصولا در آن سوی مرزها مربیان در پنج سطح مرزبندی شده اند. مربی لول یک هرگز اجازه آموزش ندارد، آنها باید با شرکت در دوره های شش ماهه تست بدهند و به عنوان دستیار در کنار مربیان لول چهارم قرار بگیرند تا اجازه آموزش بگیرند اما در ایران مربی درجه سه همسان مربی درجه یک می ایستد و تمرین می دهد و ارزیابی هم نمی شود. گرفتن شاگرد خصوصی در اروپا و آمریکا متضمن گذراندن دوره های سختگیرانه ای است. مربی اول باید مهارت را امتحان بدهد. مثل زدن فورهند، بک هند و … آزمونهایی که اجرای آن حتی برای ما که ملی پوش بوده ایم، آسان نخواهد بود.

یاسمین سعادت که از سوی یک دانشگاه ایالات متحده بورسیه شده تا در کنار تحصیل بازی هم بکند تاکید کرد: به هیچ وجه قصد ماندن در آن سوی مرزها را ندارم ولی انتظار دارم که سیستم های آموزشی، مربیگری و برنامه ریزی در تنیس ایران تغییر کند و به سوی حرفه ای گری برود. بسیاری از مربیان ما مثل خانم مجدیان و آقایان روزبه کامران، عیسی خدایی، فتحی، رضایی و … به خاطر عدم بهره گیری اصولی از آنان و نبود برنامه های پیش برنده و فقدان ارزیابی کوچ کرده اند و این مساله باید مورد بررسی و توجه وزارت ورزش و فدراسیون تنیس قرار گیرد. اعتقاد‌ دارم در تنیس کشود مان می توانیم مانند والیبال با برنامه ریزی اصولی به مراتب بالاتری صعود کنیم.