جمعه دهم فروردین ماه
نیم نگاه..

فوتبال ایرانی؛ از حسین کلانی و علی دایی تا مهدی طارمی

هر وقت از ورزش و ورزشکاران اصیل ایرانی سخن می گوئیم نسل های متفاوت و متمایزی را در ذهن خود مجسم می سازیم و می بینیم که این ورزشکاران دوست داشتنی که ریشه در خاک وطن دارند آدمهایی حساس هستند که حسادت در وجود آنها جایی ندارد.

هر وقت از ورزش و ورزشکاران اصیل ایرانی سخن می گوئیم نسل های متفاوت و متمایزی را در ذهن خود مجسم می سازیم و می بینیم که این ورزشکاران دوست داشتنی که ریشه در خاک وطن دارند آدمهایی حساس هستند که حسادت در وجود آنها جایی ندارد.


درست برعکس برخی مسئولان ورزش که مثلا بر سر روز درختکاری و گرفتن عکس یادگاری نسبت به همگنان جبهه می گیرند که وقتی صحبت یکی از این اهالی را شنیدیم که با ما درد دل می کرد بیشتر به باور و گفته های خود ایمان آوردیم اما امروز در کنار این حسادتهای متداوله شاهد یک رقابت انسان دوستانه از سوی چهره های شاخص فوتبال مملکت بوده ایم که در گوشه ای از تهران بزرگ به دور از چشم تماشاگران دوش به دوش هم بی ریا و بدون ادعا ایستادند و توپ را به عشق جذب خدمات خیرخواهانه به حرکت در آوردند تا با دم گرم خیرخواهان و مردم دوستان پایتخت بخشی از جهیزیه و هزینه عروسی چند جوان نیازمند را برآورده سازند.
چرا که در نهاد انها مانند همه ایرانی ها بنی آدم اعضای یکدیگرند، عمری جاودانه پیدا کرده است. اینکه می گویند شکرانه بازوان توانا بگرفتن دست ناتوان است واقعیتی ملموس بوده  که سر طلایی های دیروز و پیشکسوتان امروز آن را به منصه ظهور رسانده اند و این است فرهنگ اصیل ایرانی که طول تاریخ نمای غرور برانگیزی داشته است.
از فوتبال و پا طلایی های دیروز که گفتیم باید از نشو و نمای ستاره جوانمان مهدی طارمی نیز بگوییم او دیروز کاری کرد تا یوونتوس باشگاه نامدار ایتالیایی حذف شود و تماشاگران و جوانان پرتغالی و دوستداران پورتو بار دیگر وی را مورد ستایش قرار دهند اینکه طارمی با همه درخششی که داشت مرتکب اشتباهاتی هم شد چیزی جز حساس بودن روحیه ورزشکاران ایرانی نیست بدون تردید او می خواهد نماد فوتبال بازان پر هنر ایرانی در آنسوی مرزها باشد ولی در عین حال با همه درودهایی که نثار وی می کنیم باید بداند میراث دار هنر مردانی چون دکتر حسین کلانی است که به پله سفید شهرت داشت یا علی دایی که آوازه او از مرزها گذشته است اما هرگز از یاد نبرده اند که متعلق به سرزمینی هستند که مردمانش هنر، ورزش و اخلاق را کنار هم می پسندند.  
نویسنده: رضا اسماعیلی