پنجشنبه نهم فروردین ماه
حول حالنا الی احسن حال؛

حوصله های کوچک برای آرزوهای بزرگ

می گویند آنچه ما را ویران می سازد روزگار نیست(!) حوصله کوچک ما برای آرزوهای بزرگ است. آنها صبوری را نوعی قدرت می دانند و ما مانده ایم که این صبوری ما ملت کجا و کی به قدرت تبدیل می شود، نمی دانیم.

می گویند آنچه ما را ویران می سازد روزگار نیست(!) حوصله کوچک ما برای آرزوهای بزرگ است. آنها صبوری را نوعی قدرت می دانند و ما مانده ایم  که این صبوری ما ملت کجا و کی به قدرت تبدیل می شود، نمی دانیم. بهار از راه می رسد  و ما از آن بهار تا این بهار به امید شکفتن استاد شکیبایی شده ایم. اما نمی دانیم چرا شاهد شکوفایی اقتصاد و کشورمان نمی شویم. می دانیم که سنگ نیست که در مقام صبر لعل شود و باید مغزها، دست ها و دل ها را با هم بکار گرفت اما بر سر چگونگی نیل به این اهداف  بلند بحث است. در این که ما نه اقتصاد دان هستیم و نه سیاستمدار، اما این را می دانیم که حق مردم و جوان های ما نیست که در قبال صبوری های تاریخی رنج روی رنج تلنبار سازند و حتی در بهار که سرآغاز کوشش های دیگری است با دشواری شادی و امید را زمزمه کنند. یک سال را با کرونا محشور بودیم که با ذات  ابنای بشر در هم تنیده شد. اما بدتر از کرونا تنگناهای معیشتی است که  سرانگشت تدبیر مسئولان و مدیران و متولیان را طلب می کند. ولی در این زمینه سینه مالامال درد است دریغا مرهمی . . .

علی القاعده باید در این رسانه از ورزش بنویسیم، اما در روزگاری که ورزش  صنعت شده و دمخور اقتصاد، ما در این حوزه نیز دور خود می چرخیم و بار خاطر هستیم نه یار شاطر، ورزش ما بیمارترین دوران خود را سپری می کند و ما پاورچین پاورچین می خواهیم برویم چین و ما چین. این درد بزرگ فقط از تنگناهای اقتصادی نشأت نمی گیرد، مشکل اینجاست که نگاه های محدود افراد معدود روح ملی اندیشی را از ورزش کشور سلب کرده است و امروز که 365 روز دیگر پشت سر می گذاریم با همه خوشبینی هایی که نسبت رویدادها و رویکردهای داخلی وطنمان داریم، فقط دعا می کنیم و از پروردگار دو عالم می خواهیم که حول حالنا الی احسن الحال شامل جامعه ایرانی به ویژه ورزش فوتبال ایرانی شود که در این برهه امید مان به درگاه احدیت است.

نویسنده: رضا اسماعیلی