سردار انتخابات فدراسیون دوچرخه سواری است ورزشی که با نام مدال آورین زیادی توام بوده و ایرانیان در کنارژاپن یکه تازان دنیای طوقه و دوچرخه بودند اما بیش از یک دهه است که این ورزش دیگراعتبار و رونق گذشته خود را ندارد.

 افرادی که در صندلی ریاست فدراسیون دوچرخه سواری نشسته بودند در روز مرگی غرق شده و برنامه پیش برند ای نداشتند و در چنین شرایطی بود که گاهی اختلافات و ادعا های افراد مدعی باعث کندتر شدن حرکت زنجیر های این ورزش شده بود تا جایی که امروز دیگر هیچ دوچرخه سواری رغبت نمی کند که با افتخار از این ورزش سخن بگویند.

نقد عملکرد رییس قبلی فدراسیون به جای خود اما فردا که قرار است شخصی از بین کاندیداهای معدود رییس شود باید چه ویژگی هایی داشته باشد تا دوچرخه سواری از بن بست فعلی خارج شود.

رییس هیات دوچرخه سواری خوزستان که روزگاری مهد دوچرخه سواری کشور بوده م  گوید من شناختی از کاندیداها ندارم و این عمق فاجعه انتخابات فدراسیون های ورزشی را به تصویر می کشاند.

اصرار زیادی نداریم که رییسان فدراسیون های ورزشی از جمله دوچرخه سواری باید خود قهرمان آن رشته باشند ولی حداقل توقع و انتظار این است که شخصی که انتخاب می شود بتواند پول و امکانات را با خود به این ورزش بیاورد و انقدر مدیر و مدبر باشد که توانایی جذب خبرگان و کارشناسان دلسوز را داشته باشند، در این بین وزارت ورزش بیشترین مسوولیت را برعهده دارد که درجهت انتخاب اصلح تلاش کند.

اینکه بگوییم وزارت ورزش باید بی طرف باشد حرف درستی نیست به هر حال این تشکیلات هم برای خود ایده و اراده ای دارد ولی این را بدانند که اداره فدراسیون های ورزشی از عهده هر فردی بر نمی آیند به قول یکی از پیشکسوتان دوچرخه سواری کسی که چشم به انتظار حقوق این ورزش فلک زده است نمی تواند باری از دوش دوچرخه سواران بردارد.

نویسنده: رضا اسماعیلی