جمعه دهم فروردین ماه
لیگ ملت های والیبال جهان

ایران_ژاپن؛ این بار در سواحل ریمینی

ایران_ژاپن، نبردی که سنتی شده_اگر بنویسیم همه دنیا یک طرف و نبرد این دو تیم یک طرف سخنی به گزاف نگفتیم، از بازی های 1958 تاکنون چشم بادامی ها ایران را به عنوان یک رقیب قدرتمند مدنظر داشتند و از بدو پیدایش مسابقات رسمی و قاره ای سعی کرده اند که شگرد بازیکنان ما را کپی برداری کرده و به فکر یافتن راهکار های جدید باشند.

البته آن ها قهرمان المپیک مونیخ شدند و اعجوبه های زرد نام گرفتند با این همه در دهه اخیر فراوان توسط ملی پوشان شجاع ایران ضربه فنی شدند تا اینکه چشم بادامی ها از پندار های قدیم و قالب سنتی خود خارج شدند و با استخدام فیلیپ بلین در مسابقات جهانی بلغارستان ضربه شستی غافل گیر کننده به ما نشان دادند با این همه اعتقاد داریم که ژاپنی ها دیگر شعبده باز نیستند ولی همچنان مرموز حسابگرانه بازی می کنند.

با این مقدمه به پیشواز نبرد ساعت15:30 دقیقه ایران و ژاپن دو رقیب دیرینه در سواحل ریمینی می رویم. ایشی کاوا شاغل در میلان ایتالیا هم بازی و هم دوره سعید معروف است و فوت و فن پاسور ضبر دست ما را می داند اما این تیم در نبود نیشی دا که به شدت اسیب دیده است ناچار است که پاس های سرگردان را به شیمیزو بدهد که از قضا سید موسوی استاد دفاع کردن این چشم بادامی چپ دست است در پاسوری آن ها سیکی تا را دارند از پنجه های نرمی برخوردار است اما قابل مقایسه با کاپیتان معروف نیست نمی خواهیم پست به پست پیش داوری بکنیم اما آن ها که از سرعتی صرف به والیبال مدرن روی آوردند در دفاع روی تور کوتاه تر از تیم ایران هستند و در توپ گیری دیگر مثل  گذشته سرسخت نشان نمی داد اما یک ویژگی ذاتی خود را حفظ کرده اند و آن جنگندگی تا آخرین پوئن است سرویس خوب می زنند و اگر دریاف کننده های ما ساعد جفت و جور داشته باشند ملالی نخواهد برد.

لیگ ملت ها در سال منتهی به المپیک برای هیچ تیمی هدف نیست از جمله برای تیم ملی ایران ولی به لحاظ اعتباری بچه های شجاع و غیور تیم ملی می دانند که نباید به یک تیم آسیایی ببازند ما هم پای کاروان اعزامی ایران به ریمینی لیگ ملت ها را تمرینی جدی برای حضور مقتدرانه در المپیک توکیو می دانم.

نویسنده: جمشید حمیدی