جمعه دهم فروردین ماه
نیم نگاه

فوتبال و وحدت ملی

تجربه نشان داده است که ایرانیان در برهه هایی از تاریخ چنان متحد و متفق می شوند که جهان انگشت به دهان می ماند. این خصلت مردمان سرزمین جاوید پارسی است که با شور و تعصبی کم نظیر به سرنوشت کشورشان در بزنگاه های تاریخی حساسیت وافر توام با تعهدی رسوخ ناپذیر نشان می دهند.

تیم ملی فوتبال ما در بازی با بحرین نمونه ای کوچک از جامعه ایرانی است. همه برای یکی و یکی برای همه. دیگر در این تیم مهم نبود که مثلا شش بازیکن پرسپولیسی حضور دارند و یک استقلالی یا اینکه کاپیتان تیم ملی اصفهانی است. حسادت و بخل در این جمع جایی نداشت و اطاعت پذیری جا گرفتن در قالب یک تیم واقعی حرف اول و محکم گروه بود.

در برخی از ادوار متاسفانه کشمکش بر سر بازوبند کاپیتانی یا رنجش های مربوط به تهرانی و شهرستانی بودن، گرو کشی ها و جنگ های حیدری و نعمتی چه ضربات مهلکی که بر فوتبال ما وارد نکرده است و امروز که آن تفرق به وحدت کامل انجامیده است، وظیفه همه ما به ویژه رسانه ها این است که خارج از فردگرایی و فردپرستی، یک دستی در تیم ملی را ترویج و تشویق کنیم که خداوند در قرآن کریم فرموده است: «یدالله مع الجماعه». پس دست خداوند پشت و پناه سرطلایی های فوتبال ایران که به نظر می رسد فرهنگی جدید را در دورانی جدید در ورزش کشور آغاز کردند.

نویسنده: رضا اسماعیلی