گلباران کردن دروازه کامبوج البته می تواند پیش تمرینی برای یک پیکار مهم تر باشد. هرچند هر مسابقه شرایط خاص خودش را دارد، اما مسابقه با تیم چغر عراق دغدغه های این روزهای تیم ملی و دوستداران فوتبال است...
گلباران کردن دروازه کامبوج البته می تواند پیش تمرینی برای یک پیکار مهم تر باشد. هرچند هر مسابقه شرایط خاص خودش را دارد، اما مسابقه با تیم چغر عراق دغدغه های این روزهای تیم ملی و دوستداران فوتبال است. قبول داریم که نباید از حریفان نه چندان مطرح غول بسازیم، ولی فوتبال است و زمین بزرگ و به اصطلاح دروازه گشاد. هر آن ممکن است اتفاقاتی غیرمترقبه رخ بدهد. بنابراین در برهه کنونی تاکید ما بر تمرکز ملی پوشان فوتبال و اطرافیانش به مسابقه پیش روست. توپچی های ایرانی 13 گل به ثمر رساندند و بدون تردید و با تایید همه کارشناسان داخلی و خارجی توانایی های بالایی برای کسب نتیجه ارزشمند دارد. اینکه بخوانیم با ضعیف شمردن حریف یا نادیده گرفتن حضور و نقش یک مربی مثل اسکوچیچ را در این ایام پررنگ کنیم، وظیفه ملی خود را انجام ندادیم. باید همانند پیش از مسابقه با بحرین دست به دست هم بدهیم و به اصطلاح ید واحده شویم تا تیم ملی ما از این منطقه بحرانی به سلامت عبور کند. بیشترین تلاش باید ایجاد تمرکز و تسلط روحی و روانی بازیکنان باشد. عراق یک تیم فیزیکی و جنگنده است. بازیکنان این تیم هم مانند همه بازیکنان کشورهای عربی برای مسابقه دادن با بچه های ایران، انرژی مضاعف ذخیره می کنند! ولی ما در کنار اعتقادی که به مهارت ها و تکتیک های ملی پوشانمان داریم، بر این باوریم که به لحاظ روحی یا حتی اجتماعی گاهی از نسیمی دفتر ایام بر هم می خورد. پس زمان را مغتنم بشمریم و در جهت تقویت قوای همه جانبه تیم ملی فوتبال تلاش کنیم. این یک وظیفه ملی است.
نویسنده: رضا اسماعیلی