پنجشنبه نهم فروردین ماه
نیم نگاه

از والیبال تا فوتبال؛ به چه می اندیشید

تیم ملی والیبال ایران که در لیگ ملت های جهان بازی می کند، فراز و فرودهای زیادی را تجربه کرده است...

تیم ملی والیبال ایران که در لیگ ملت های جهان بازی می کند، فراز و فرودهای زیادی را تجربه کرده است. ابتدا همه از مربی روسی تمجید کرده اند و بعد دست به تکذیب زده اند. در صورتی که به نظر می رسد ساختار و ساختمان تیم ملی دستخوش تغییراتی شده که بنای آن بیشتر با جوانان محکم می شود. بنابراین باید دندان روی جگر گذاشت و در قضاوت ها تعجیل به خرج نداد. اما حکایت فوتبال با والیبال متفاوت است. بازیکنانی داریم که در لیگ های مختلف دنیا بازی می کنند و اصلا بحث جوانی و تجربه نیست. ما با اقتدار تیم بحرین را شکست داده ایم. تیمی که گربه سیاه فوتبال ما شده بود و مسایل فوتبالی را با موارد سیاسی و کارشکنی ها در هم آمیخته بود. البته که سطح فوتبال ما به مراتب از این کشورهای کوچک بالاتر است اما همان طور که شکست های دوره های گذشته را پشت سر گذاشته ایم، پیروزی پر گل این دوره از مسابقات انتخابی هم برابر بحرین فراموش می شود. این خاصیت مسابقات ورزشی است که پایان هر پیکاری آغازی برای مبارزات جدیدتری محسوب می شود. حالا فوتبال ما عراق را مقابل خود دارد. عراقی که شاید به آن قدرتمندی گذشته نباشد اما چون فیزیکی است و به لحاظ مهارتی نیز شباهت هایی با فوتبال ملی ما دارد، باید ششدانگ حواس ما معطوف به این تیم باشد. تردید نداریم که ما ستاره هایی فراتر از عراق داریم اما اگر در باد پیروزی مقابل بحرین بخوابیم و انگیزه های مبارزه جویی را از دست بدهیم، دچار خسارت جبران ناپذیر خواهیم شد پس فدراسیون فوتبال و کادرفنی تیم ملی وظیفه دارد که بازیکنان ما را از نظر ذهنی، روانی و انگیزشی در بالاترین سطح نگه دارند به خصوص که حالا یک روانشناس هم کنار تیم ملی است.

نویسنده: رضا اسماعیلی