سخنان ملال آور سجاد مرادی قهرمان پرآوازه دوومیدانی ایران و آسیا و مربی امروز ، از بی توجهی و اوضاع اسف بار مادر ورزش ها را باید جدی گرفت و برای رفع تنگناها چاره ای اندیشید.
چه زیبا و شگفت انگیز بود آن روزی که به اتفاق دوستان و همکاران رسانه ای در بازیهای آسیایی گوانگجو،طوری برنامه ریزی کردیم تا در ورزشگاه ملی چین در شهر گوانگجو حاضر شویم.
در آن بعد از ظهر خاطره آمیز سجاد و امیر مرادی در دوی ۸۰۰ متر رقابتی سخت و جانکاه با رقبای شهیر خود از چین،کره و ژاپن و… داشتند.
شاید از قبل مدال طلایی در پرتاب دیسک برای احسان حدادی کنار گذاشته بودیم،اما کمتر انتظار داشتیم سجاد عزیز با رشادت و کمک امیر مرادی ،یک مدال طلای خوش رنگ برای کشور به ارمغان آورده و برای کسب رتبه چهارم رده بندی و در رقابت سایه به سایه با قزاقستان ،کمک رسان کاروان اعزامی باشد.
در آن روز رویایی ،امیر و سجاد تدبیری خوب اندیشیدند و با کمک مربیان تیم مدال طلا را به چنگ آوردند.در ابتدای مسابقه امیر به صف اول زد و بعد از آنکه دو رقیب کره ای و زاپنی را از تب و تاب انداخت، سجاد با استارتی انفجاری در پنجاه متر آخر مدال طلا را ربودو حماسه آفرید و…
امروز بعد از گذشت سالها از آن واقعه شیرین -پسندیده نیست -سخنان ملال آور و تلخ از قهرمان دیروز و مربی و معلم امروز بشنویم.
چرا باید شرایطی فراهم کنیم تا مربیان با انگیزه و دلسوز کار را رها کنند و جوانان با آتیه مستعد هم امیدی به آینده نداشته باشند؟
سجاد در گفت و گویی از بی توجهی و رها کردن قهرمانان دوومیدانی کشور، گلایه کرد.
متاسفانه جابه جایی های متعدد و آمد وشد افراد در پست مدیریت فدراسیون اثر بخش نبوده و کمبود امکانات، باعث شده تا قهرمانان این رشته عطای کار را به لقایش بخشیده و به دنبال کار و زندگی خود بروند.
لغو بازیهای آلمپیک توکیو و شیوع بیماری کرونا باعث شد تا اندک توجه گذشته به دوومیدانی کاران هم بایگانی شود و این قشر با فراموشی محض مسئولان ورزش کشور مواجه شوند.
شاید اظهارات گزنده سجاد مرادی تلنگری باشد برای متولیان امر، تا فکری برای احیا مادر ورزش ها داشته باشند و نگذارند معلمان دلسوز و ورزشکاران مستعد کار را رها کنند.