بر و بچه های متعصب وسرفراز ایرانی با گل سردار آتش به خرمن AFC و نقشه های شوم بحرینی ها زدند و با صعود مقتدرانه در ورزشگاه حقیر المحرق، همه را متحیر کردند.
روزی که AFC با حمایت عربستان ،بحرین و امارات در یک حرکت خزنده و ناجوانمردانه ما را از میزبانی محروم کردند،در همین ستونها نوشتم که این جفا را با آتش بازی یوزهای ایرانی پاسخ خواهیم داد.
در بیان نمایش تیمهای باشگاهی و ملی در میادین بین المللی خیلی تمایلی ندارم تا با عبارات حماسی و با بزرگنمایی به تحقیر حریف بپردازم . معتقدم در این حیطه باید تحلیل های واقع بینانه به مخاطب ارائه داد.
اما نزدیک به چهار دهه فعالیت رسانه ای به قدری از کشورهای حوزه خلیج همیشه فارس،دوز و کلک و شامورتی بازی دیده ام، که هر گاه نمایندگانمان با این تیم ها بازی دارند از محدوده قلم فرسایی واقع گرایانه خارج و ناخودآگاه تفکر متعصبانه اختیار می کنم.
هیچگاه در مخیله ما نمی گنجید که دو بار با بحرین در منامه رقابت کنیم و پولهای کثیف نفتی تا این حد اساس فوتبال جوانمردانه را تحت تاثیر قرار دهد.
آنها از تمام اهرم های آشکار و نهان خود استفاده کردند و خبط و خطای مفتضحانه afc و بحرینی ها در تاریخ ثبت شد.
در آن سو بازیکنان ما با یک اقدام‌نجیبانه و با نشان دادن توان و شایستگی خود این اقدامات سخیف را خنثی کردند.
صاحب این قلم از روز نخست ترس و واهمه خود را از شیطنت های بحرینی ها پنهان نمی کرد.به ویژه آن شبی که آل کثیر را در لحظه ورود نماینده ایران در مصاف با النصر عربستان محروم و به بهانه شادی بعد از گل شش ماه محروم کردند ،بیم آن داشتم که در منامه میزبان ،به هر اقدام غیر ورزشی متوسل و متمسک‌شود.
گرما و شرجی هوا ، ناهموار بودن زمین چمن ورزشگاه المحرق ، نداشتن روابط دیپلماتیک‌با میزبان و دغدغه تغذیه بازیکنان از جمله مواردی بود که بر ترس و واهمه ما و هواداران می افزود و...
خوشبختانه همت و تلاش جمعی بازیکنان و درایت و‌مدیریت کادر فنی و مسئولان اجرایی تیم ملی ،آن سوی سکه را نمایان ساخت و راه صعود را هموار کرد.
به لحاظ تاکتیکی تیم ما یک سر و گردن از عراق بالاتر و سر تر بود.
عراقی ها از ابتدا با تدابیر کاملا دفاعی مقابل ما صف آرایی کردند.
کاتانچ با یک‌مهاجم و گماردن مهند علی در نوک‌پیکان تیمش در صدد ایجاد تک موقعیت بودتا به هدف برسد.
بشار رسن ،صفا هادی و امجد عطوان هم در میانه میدان در جدال با هافبکهای ایران کاری از پیش نبردند.
ترس حریف از حرکات طارمی و آزمون آنها را وادار کرده بود که تا غالبا با پنج یا شش یار از این دو مراقبت کنند.
روش ۲-۵-۳ کاتانچ که بعضا به روش ۱-۶-۳ تغییر حالت می داد به شاگردان‌اسکوچیچ و تیم ما این اجازه را می داد تا با انعطاف تاکتیکی به مقابله بپردازند.
بردن بازی به کناره ها با هدف کاهش تجمع در مرکز میدان وعمق دفاع حریف و بازی مالکانه از جمله تدابیر بازیکنان‌ما بود تا در مواقع مقتضی،شکاف و روزنه ای در خطوط دفاعی حریف ایجاد شود.
این نقشه در ثبت گل آزمون بخوبی جواب داد.
قلی زاده از چپ صاحب توپ شد و با تمایل به مرکز ،توپ خوبی را حاج صفی صادر کرد.
سرعت‌انفجاری حاج صفی به یک باره طارق همام را از کار انداخت.
پاس طلایی او را در عمق ،سردار به تور جسباند و‌سه مدافع عراقی را مسحور کرد.
در وقت دوم قدری حریف جلو کشید.
باز شدن گره بازی در میانه میدان و کاهش تجمع مدافعان این اجازه را به طارمی و سردار می داد تا با حرکات تکمیلی خود دروازه عراق را تهدید کنند.
اگر آزمون و طارمی در تک به تک ها قدری هوشیار بودند تیم‌ما تا دقیقه شصت حداقل به دو گل دیگر هم‌می رسید.
تعویض های کاتانچ هم توفیری در تاکتیک به بن بست رسیده عراقی ها نداشت.
در آن سو،تعویض های اسکوچیچ‌کار ما را روانتر و بهتر کرد.
فراخوانی قدوس ،سرلک، میلاد محمدی و قائدی به میدان انرژی مضاعفی در خط هافبک و فاز تهاجمی ایران ایجاد کرد.
دو بار تک به تک قدوس و طارمی و ایجاد یک موقعیت خطیر برای قائدی از برتری تیم‌ما حکایت داشت.
عراق را هم مانندبحرین آنچنان هماهنگ و منسجم ندیدیم.این رجحان و برتری حاصل آمادگی ،جسارت و دوندگی موثر بازیکنان‌ما بود.
دیداری که حداقل ده موقعیت گلزنی برای ما‌ایجاد کرد وعراق تنها یک بار با شوت نصفه و نیمه بشار رسن به دروازه بیرانوند نزدیک شد.
صدر نشینی ایران این تاثیر را داشت تا در سید یک در کنار ژاپن قرار گیرد.
امیدواریم این بار قرعه ،به ما اقبال نشان دهد و با قرار گرفتن در گروهی آسانتر راهی جام‌جهانی‌شویم.
باید از امروز دست به کار شده و تدارک و آماده نمودن تیم‌ملی را در اولویت قرار دهیم.
تا شهریور فرصت‌زیادی باقی نیست.باید از‌لحظه لحظه‌های باقیمانده استفاده کرد.
تیم‌ما در مرحله‌بعدی کار سختی پیش رو دارد.
به لحاظ تاکتیکی هم تیم‌ملی نواقص متعددی دارد .باید این‌معایب را‌با مرور تمرینات و بازیهای خود شناسی رفع و رجوع کرد و با انسجام‌تیمی رسید.
نویسنده: احمد میرزاییان