پنجشنبه نهم فروردین ماه

گزارشگری یا سوهانی بر اعصاب؟!

گزارشگری در ورزش ما به ویژه در والیبال به یک معضل تبدیل شده است. طی روزهای گذشته از جمله بعد از دیدار دو تیم ملی ایران و استرالیا تماشاگران و دوستداران ورزش والیبال از طریق پیامک ها و تماس های تلفنی نسبت به شیوه گزارشگری در شبکه سوم سیما و پیش از آن کم و بیش در شبکه ورزش انتقاد و اعتراض کردند و ما در این زمینه بدون اینکه ذینفع باشیم اعتقاد داریم که صدا و سیما در پرورش و تعلیم نسل جدید گزارشگری خیلی موفق نبوده است.

گزارشگر چه ویژگی هایی باید داشته باشد؟ داشتن سوابق ورزشی یا تحصیلات عالیه در این زمینه، صداقت در گفتار و رفتار، تسلط تقریبی در زبان خارجی، مطالعه مستمر و مسئولیت پذیری از ویژگی های یک گزارشگر در ورزش خواهد بود.

گزارشگر نباید مغرور و خودخواه باشد و خود را علامه دهر و تافته جدابافته بداند و بدیهی است به قول عادل فردوسی پور عزیز، صدای قابل تحملی هم داشته باشد. هرچند در ادوار گذشته گزارشگران خوبی را در صدا و سیما داشته ایم که زنده یاد محمد اینانلو، عطا بهمنش، مانوک خدابخشیان و جهانگیر کوثری نمونه های بارز و موفقی بودند، ولی بعد از آن راه بر شایستگان این حیطه مستقیم و غیرمستقیم مسدود شد تا جایی که امروز مشاهده می کنیم که افرادی فاقد محسنات لازمه میکروفن را در دست می گیرند و سوهان بر اعصاب میلیون ها بیننده و شنونده می کشند.

کشاندن نسل جدید به حیطه گزارشگری نباید به قول معروف الابختکی باشد. جا دارد که خبرگان گزارشگری کنار جوان ها بنشینند و پیش از آن آنان را با الفبای گزارش و گزارشگری آشنا سازند و به آنانی که فک می کنند نابغه اند هشدار بدهند که در معرض قضاوت صدها بیننده و شنونده قرار گرفته اند.

درباره مجریان برنامه های ورزشی حرف ها و سخن ها کم نیست. اینکه برخی از آنها انگار در کوچه و بازار برای مردم شوآف می کنند و با گفتن کلمات و جملاتی چون دم شما گرم، ادبیات و محاورات سخیف را وارد تلویزیون کردند که دانشگاه جامعه است.

نویسنده: جمشید حمیدی