بعضی ها ذاتا و بی هیچ بهانه ای دوست داشتنی هستند و نیازی نیست درون آنها را کند و کاو کنیم تا بفهمیم چه دل بزرگی دارند و کافی است چند لحظه تمام هوش و حواس معطوف کنیم به نگاه نافذ و لبخندی که روی لبانشان نقش بسته که همان تبسم نشان می دهد که از جنس ناب مرام و معرفت هستند. یکی از پیشکسوتان ورزش کشور در رشته راگبی که حالا سالهاست در کشور همسایه یعنی امارات ماوا گزیده و طی سفرش به ایران افتخار داشتیم میزبانش باشیم و پای صحبت هایش بنشینیم و چند دقیقه ای با هم گپ بزنیم .
سیامک قائم مقامی هستم متولد ۱۳۵۰ و ساکن امارات ( دبی ) است و درباره شروع دوران ورزشی اش گفت: من هم مثل همه هم دوره های خودم که عاشق ورزش های رزمی بودند به رشته کاراته گرایش پیدا کردم و تا سن جوانی ادامه داشت تا زمان اعزام به خدمت مقدس سربازی رسید و پس از اتمام دوران خدمت جذب ورزش شمشیر بازی شدم و حتی تا سمت نایب رئیسی فدراسیون نیز پیش رفتم تا اینکه در سال ۱۳۷۶ با همکاری چند تن از دوستان و به دعوت جناب آقای بیژن صفایی رشته راگبی را دنبال کردیم.
گفتیم پس به نوعی باید تولد راگبی در ایران را به نام شما نوشت .
همانطور که در بالا توضیح دادم وقتی آقای صفایی ورزش راگبی را در ایران پایه گذاری کرد هنوز زیر مجموعه بیس بال بود که بنده و سه نفر از دوستان جذب و توانستیم بدون کمترین امکانات سه یا چهار تیم را در شهرستانها شکل بدهیم و بعدها در زمان آقای مهندس صادق عابدین و دکتر حسن میرزا آقابیک شکل جدی تری بخود گرفت و تبدیل به انجمن شد که خدارو شکر میکنیم امروز شاهد پیشرفت چشمگیر راگبی در ایران هستیم که این پیشرفت و موفقیت های حاصل شده بدست نمی آمد مگر در سایه برنامه ریزی ؛ مدیریت و همدلی ؛ ضمن اینکه با تلاش دوست خوبم دکتر میرزا آقابیک امروز راگبی در دو رده آقایون و بانوان در سطح باشگاهی و ملی برگزار می شود؛ کسب کرسی های مهم در آسیا و حضور موفقیت آمیز در مسابقات قاره ای نیز خود گواه پیشرفت راگبی در ایران است که امیدوارم همین روند رو به پیشرفت ادامه داشته باشد.
شما دلیل این پیشرفت را در چه چیزی می بینید ؟ پول یا مدیریت ؟
به نظر من فقط پول دلیل اینهمه موفقیت نیست زیرا آنچه سبب ساز موفقیت می شود همدلی در سایه برنامه ریزی و مدیریتی است که کاربلد باشد و جنس ورزش را بشناسد و برای این شناختن باید خاک خورده ورزش باشی.
از نگاه پیشرفت سقف راگبی ایران تا کجاست ؟
ببینید راگبی ورزشیست که وقتی ورزشکار به زمین می رود با تخلیه تمام انرژی و توان بدنی از زمین خارج می شود ؛ ورزشی که بشدت جوان پسند است که با اندکی توجه و حمایت و البته بدون دخالت نامدیران و ناکارشناسان می تواند تمام میادین آسیایی و حتی جهانی را تسخیر اراده جوانان راگبی بازش کند ؛ ضمن اینکه لازمه پیشرفت و فتح میادین بین اللملی حمایت همه جانبه مسئولان ورزشی کشور را می طلبد ؛ مدیران سیاسی ؛ ورزشی می توانند در سایه همدلی از بخش خصوصی حمایت کرده و از صاحبان سرمایه در بعد خصوصی سازی ورزش کمک گرفته و بر سرعت پیشرفت و توسعه ورزش کشور بیافزایند.
شما شخصا پیشرفت و توسعه ورزش را در کدام قالب می بینید ؟ دولتی یا خصوصی ؟
شما دقت کنید ورزش در هیچ نقطه دنیا دولتی نیست جز ایران و این سیستم دولتی با انتخاب ها و انتصابات سلیقه ای گاها باعث سکته و حتی پسرفت ورزش در ایران شده و ضربات جبران ناپذیری را به ورزش تحمیل کرده است ؛ چرا که نقش دولت از بُعدِ نظارت به دخالت تغییر کرده و در زمانها و مکانهای مختلف به ورزش و ورزشکار آسیب جدی وارد کرده ؛ آسیب هایی که گاها هرگز ترمیم شدنی نیست و این روند دقیقا همانه پاشنه آشیل ورزش ایران است که اگر به سمت خصوصی سازی سوق داده نشود در دراز مدت تاثیر منفی خود را بر سرعت پیشرفت ورزش خواهد گذاشت.
به نظر شما در رشد و پیشرفت راگبی یا هر ورزش دیگری نیروی انسانی تاثیر بیشتری دارد یا امکانات ورزشی ؟
کمیت و کیفیت در تمام ابعاد لازم و ملزوم رشد و توسعه هر ورزشیست و راگبی نیز از این امر مستثنی نیست ؛ ورزش ایران پر است از استعداد هایی که نیازمند اندکی توجه و حمایت هستند تا در سایه آموزش صحیح ؛ اصولی و حرفه ای پرورش یافته و در میادین بین المللی شکوفا شوند و برای شکوفایی این استعدادها که همان نیروی بالقوه انسانی هستند امکانات ورزشی را می طلبد.