پنجشنبه نهم فروردین ماه
درس هایی برگرفته از تقابل آرژانتین و برزیل؛

نبرد در میدان، رفاقت در پایان

جدال نفسگیر و نبرد جانانه بازیکنان دو تیم برزیل و آرژانتین در فینال جام کوپا امریکا  حاوی نکات آموزنده ای بود که باید مدیران،مربیان و بازیکنان ما از آن درس بگیرند!

با چشمانی تیزبین  از صفحه جادویی تلویزیون تقابل دو قدرت فوتبال جهان را در ورزشگاه ماراکانا تعقیب کردم.

اگر چه خالی بودن سکوها به جهت شیوع وسیع کرونا در برزیل بد جوری تو ذوق می زد،اما رویارویی لئو‌مسی و نیمار  در زمین تمام نگاهها را به خود معطوف کرده بود.

جدا از پیروزی ماندگار آرژانتین و بالا بردن جام از سوی مسی که اخبار وسیعی در دنیای توپ‌گرد داشت،باید به نکات فنی و مهم این دیدار پرداخت و  بازیکنان و مربیان داخلی را‌به آن توجه داد.

بحث آنالیز رقیب و تاکتیک مقابله گرایانه  و استفاده از اهرم سرعت و انتقال بازی از فاز دفاع به حمله و پوشش خوب دفاعی به ویژه از سوی آرژانتین از نکات مهم این دیدار بود.

خوب است مربیان و کادر فنی تیمهای ما بارها این بازی را مرور کنند و مباحث پوشش دفاعی و چگونگی تغییر حالت از یک شیوه دفاعی  به روش هجومی را بیاموزند.

بحث آمادگی جسمانی و بالا بودن توان فیزیکی بازیکنان دو تیم را باید به دقت زیر نظر داشت.

اغلب نفرات در این دیدار بالای ده یازده کیلومتر دویدند.

نیمار و دی ماریا به عنوان دو عنصر کلیدی برزیل و آرژانتین که فیزیک ظریفی هم دارند به کرات با خطاهای خشن مدافعان مواجه شدندکه آسیب جدی آنها دور از انتظار نبود.بقیه بازیکنان هم از این برخوردها و حوادث فیزیکی در امان نبودند.

اما آنچه که باعث تحیر و تعجب شد،میزان توانایی نفرات و قدرت تحمل نفرات در این برخوردهای خشن بود.

این نکته گویای کار عالی در بحث بدنسازی است.

در برخی مواقع بازیکنان مانند رزمی کارها یا بوکسورها در زمین به هم برخورد می کردند و به‌جان هم می افتادند.

توان‌ جسمانی نفرات داخل زمین به واقع خیره کننده بود.اینکه بازیکنی در مقطعی از زمان به مثابه دونده صد متر عمل کند. لحظاتی بعد مانند یک پرش کننده ارتفاع به هوا خیز بلند بردارد و همزمان مانند یک رزمی کار در مستطیل سبز بجنگد و مبارزه کند از بدنسازی ایده آل و کار اصولی و علمی خبر می دهد.

به لحاط تاکتیکی هم به جرات می توان گفت مربیان دو تیم بارها ریتم و آهنگ تیمی را تغییر دادند.

آرژانتین گاه با هفت بازیکن دفاع کرد.در مقاطعی با تجمع نفرات در خط هافبک کار بازی سازی برزیل را سلب کرد.

برزیل هم با جا به جایی نفرات و چاشنی کردن سرعت و ارسال توپ در عمق دفاع رقیب در پی جبران مافات بود.

در پایان این ماراتن بزرگ و نبرد جانانه آنچه که بیش از هم نمود داشت، در آغوش گرفتن بازیکنان دو تیم و برخوردهای صمیمانه بود.

نیمار که از شکست تیمش به سختی می گریست، اما در کمال آرامش به سوی مسی رفت و پیروزی او و آرژانتین را تبریک‌گفت.

یاران مسی هم در لحظاتی که نیمار و بازیکنان برزیل برای دریافت مدال به جایگاه آمدند، با تشکیل تونل و تشویق آنها نمایی زیبا از بازی جوانمردانه را نشان دادند.

جا دارد تیمهای باشگاهی  و مربیان وبازیکنان ما هم از این نکات آموزنده درس بگیرند.

انتظار می رود، مربیان ما به جای متلک گفتن و دعواهای زرگری با یکدیگر به مباحث علمی فوتبال توجه کنند و آگاهی خود را بالا ببرند.

بازیکنان هم به جای پرداختن به حاشیه ها، شب بیداری ها و کم کاریها در تمرین و بازی های رسمی، اندکی به وظایف خود عمل کنند.

بازیکنی که پرخاشگری می کند و در زمین ساکن است و دوندگی نازلی دارد، قطعا استراحت خوبی نداشته و در تمرینات و بحث توجه به تغذیه کم کاری کرده است.

فوتبال‌باشگاهی و ملی ما برای دسترسی به مدارج بالا نیاز به توجه به نکات یاد آوری شده دارد.

با داد و بیداد و با کار حاشیه ای و متهم کردن‌دیگران نمی توان تحولی در فوتبال ایجاد کرد.

فینال جام کوپا امریکا و جدال سنگین ستارگان دو تیم برزیل و آرژانتین در زمین و رفاقت آنها در پایان مسابقه به ما آموخت که با فوتبال می توان ‌زندگی کرد و جلوهایی زیبا از تکنیک، انسجام گروهی و بازی جوانمردانه را به مردم و هواداران اهدا کرد و...

نویسنده: احمد میرزاییان