نشست رسانه ای آلکنو سرمربی روسی والیبال پایانی بر دلشوره ها نبود. از یکسو نگران بازی های المپیک هستیم که ملی پوشان ما باید با غول های دنیا پیکار کنند و از سوی دیگر جوانانی که با همه شایستگی ها به دلیل شرایط ویژه المپیک خط خورده اند...

حساب ما در بازی های توکیو با رقیبانی چون ایتالیا، لهستان، ژاپن و کانادا تا حدودی مشخص است اما چون المپیک پایان راه نیست باید به آینده هم فکر کنیم. این روزها که بردیا سعادت، امیرحسین اسفندیار، محمدرضا حضرت پور و ... خط خورده اند، باید به فکر مراقبت شرایط روحی روانی آنها هم باشیم. با آلکنو البته درباره قوت و ضعف تکنیکی این بازیکنان بسیار خوش آتیه گپ زده ایم و وی قول داده است که آنالیز و تحلیل خود را در مورد رفع نواقص موجود در این بازیکنان به فدراسیون ارائه داده و در اختیار مربیان آینده قرار گیرد. تردید نداریم که آینده متعلق به این جوانهاست اما پستی که برخی از این بازیکنان در فضای مجازی می گذارند بر دلشوره ها می افزاید و آن اینکه شرایط روحی خط خورده ها چندان مساعد نیست و اگر به لحاظ روانشناختی به این مسایل توجه نشود، آسیب جدی به سرمایه های ارزشمند انسانی والیبال وارد خواهد شد. دیروز امیرحسین اسفندیار که با دو متر و هفت سانتیمتر قد یکی از آینده داران واقعی والیبال ماست به دست نگارنده رسید که شعر فروغ را در تسکین آلان روحی خود نوشته بود: «در جامعه ما پر از صدای پای آدم هایی است که همچنان تو را می بوسند در ذهن خود طناب دار تو را می بافند...» در صورتی که ورزشکاران باید از همان سنین نوجوانی و در آغاز ورزش قهرمانی یاد بگیرند که این صحنه محیط پیکار خستگی ناپذیر است. آلکنون حرف درستی زد اسفندیار، حضرت پور و ... باید کامپیوتر ذهن خود را ریست کنند.

نویسنده: جمشید حمیدی