سی و دومین دوره بازی های المپیک درپیش است. چیزی به آغاز این مهمترین رویداد جهان ورزش نمانده است. فلسفه المپیک و آماتوریزم دیگر رنگ باخته و کشورهای جهان از طریق شرکت در این بازی ها سیادت های ورزشی، اقتصادی و سیاسی خود را به رخ می کشند.

قرار است کشور ما با 66 ورزشکار از روز اول مردادماه در این همایش بزرگ پنجه در پنجه رقبا و مدعیان پنج قاره بیندازند. المپیک به لحاظ ورزشی هم پیام های خاص خودش را دارد و ما در این رویداد هرچند نگاه به تک مدال ها داشته و داریم، اما وقتی که به فهرست اسامی اعزامیان کشورمان نگاه می کنیم می بینیم در ورزش پایه مثل ژیمناستیک حتی یک نماینده نداریم و در شنا هم یک سهمیه اعطایی گرفته ایم. در دوومیدانی البته چهار نماینده داریم که انتخاب هر یک از آنها خودش قابل تامل و تعمق است. این در صورتی است که بیشتر کشورهای دنیا بهترین دستاوردها را از رشته هایی که به عنوان ورزش مادر شناخته شده اند، به دست می آورند. در حالی ورزشکاران ما از روز یکم مردادماه به میدان می روند که تیراندازان ما از اینکه با تفنگ قدیمی و فشنگ نداشته خشک تمرین می کنند، گلایه دارند. قایقرانان ما تازه شاهد ترخیص قایق های خریداری شده هستند. با این همه بدون اینکه بخواهیم ناامیدی را گسترش دهیم، بر این باور هستیم که جوانانان ایرانی یک ویژگی تاریخی و اقلیمی دارند و آن ساختن با حداقل ها و پیکارگری تا سرحد وجود؛ پس یلان کشتی، تکواندو، کاراته را با امید بسیار بدرقه می کنیم و چشم به درخشش سایر قهرمانان وطن داریم. شاید با مدال ها و افتخارات این جوان ها روحیه امیدواری در جوانان سراسر کشور دمیده شود.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی