والیبال در سال 1964 وارد مفاد بازی های المپیک شد. تاریخچه این ورزش را که مرور می کنیم شاهد قدرت نمایی تیم های بزرگی چون روسیه، برزیل و ایالات متحده هستیم و در جمع آسیایی ها ژاپنی ها طلای المپیک مونیخ را در اختیار دارند و رد پای تیم های آسیایی چون کره جنوبی و چین نیز در المپیک دیده می شود.

ایران که یکصدمین سال پیدایش این ورزش را جشن می گیرد، برای دومین بار این توفیق را پیدا کرده است که جواز المپیک را به دست آورد. در المپیک ریو که حکایات جالب و عجیبی هم در متن و حاشیه تیم ملی ما وجود داشت، والیبال بازان ما به روسیه، لهستان و آرژانتین باختند. تیم های کوبا و مصر  را بردند و به اتفاقا کانادا و لهستان در رده ششم مشترک جای گرفتند. اکنون روزشمار برای پرواز ملی پوشان ما به توکیو آغاز شده است. شهری که حدود 60 سال پیش شاهد طلوع آفتاب والیبال ایران بود. براساس آخرین اخبار دریافتی علی رغم برخی هیاهوی بیرونی آرامشی نسبی در درون تیم ملی حکمفرماست اما در این بین دل چهار بازیکن مثل سیر و سرکه می جوشد؛ مجتبی میرزاجانپور و مرتضی شریفی که در آرامش قبل از طوفان رقابتی جدی برای همراهی تیم ملی دارند و رضا عابدین که در جست و جوی شانس برای قرار گرفتن در جمع سه سرعتی زن تلاش می کنند. به نظر می رسد که آلکنو دیدگاه خاص خودش را دارد و انعطاپذیر نمی نماید. تجربه و جوانی تلفیقی خوب است تا مردان کشور ما با امید بیشتری نسبت به لیگ ملت ها روانه شرق دور شود. سعید معروف، سیدموسوی، میلاد عبادی پور، امیر غفور و سیامک مرندی که تجربه شرکت در بازی های ریو را دارند و جوانانی همانند علی اصغر مجرد، جواد کریمی، میثم صالحی، مرتضی شریفی، صابر کاظمی و آرمان صالحی که نخستین حضور خود را در بازی های ملل به نمایش در خواهند آورد. تیم ملی والیبال کشورمان روز 26 تیرماه از طریق دوحه به توکیو خواهد رفت تا برای پیکار با تیم های همگروه دور مقدماتی: ایتالیا، لهستان، کانادا، ژاپن و ونزوئلا آماده شوند. چه کسی است که دل در گروی موفقیت ورزشکاران سرزمینش را نداشته باشد.

نویسنده: جمشید حمیدی