جمعه دهم فروردین ماه
نیم نگاه

وقت حسابرسی فرا نرسیده؟

اتفاقاتی که تا اینجای المپیک افتاده این پرسش مکرر را مطرح می سازد که ما در فدراسیون های ورزشی چقدر قدرت پیش بینی و ارزیابی داشته ایم...

المپیک هنوز به نیمه راه نرسیده است تا بخواهیم ارزیابی درستی از نامه اعمال تیم های اعزامی ایران داشته باشیم. اما اتفاقاتی که تا اینجا افتاده این پرسش مکرر را مطرح می سازد که ما در فدراسیون های ورزشی چقدر قدرت پیش بینی و ارزیابی داشته ایم. تنها شناگر ما از اینکه مجبور شد برای رفع خستگی یا کوفتگی یواشکی در وان یخ برزیلی ها جای بگیرد، گلایه کرد. سرمربی تیم تکواندوی بانوان از اعمال نفوذ فدراسیون جهانی این رشته می نالد که کیمیا علیزاده را مقابل ناهید کیانی قرار داده اند. مگر قرار نیست برای قهرمان شدن یا مدال گرفتن از سد همه رقبا گذشت. پس دنبال عذر بدتر از گناه نباشیم. این اشاره را به رئیس فدراسیون تکواندو داریم که به یاد بیاورد چطور در المپیک های قبلی تکواندوکاران ما مدال می گرفتند، مسئولان جهانی دست به اعمال نفوذ نمی زدند. در تیراندازی هم از نبود سلاح، تفنگ و لوله تفنگ و ... حرف و حدیث های تکراری می شنویم در صورتی که در همین ورزش جواد فروغی با همه کمبودها طلایی شده است. روسای فدراسیون های ورزشی که بیشتر آنها برای رفتن به المپیک دورخیزی به اندازه 2 صدمتر داشته اند، بعد از المپیک باید پاسخگو باشند. اینکه یکی مثل آقای فولادگر عذرخواهی کند، بد نیست اما چاره کار نخواهد بود. برای المپیک باید تفکرات بزرگ و برنامه های بزرگ داشت.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی