پنجشنبه نهم فروردین ماه
وقتی اخراج برای برخی، بُرد به حساب می‌آید

چند مربی انگیزه های "فنی" دارند...؟

لیگ برتر فوتبال ایران در آستانه ورود به سومین دهه از حیاتش قرار دارد و اگر اتفاق خاصی نیفتد، از مهر ماه سوت آغاز بیست و یکمین دوره آن به صدا درمی آید.

این مسابقات در شرایطی برگزار خواهد شد که پرسپولیس برای دفاع از قهرمانی و پایان دادن به حرف و حدیث ها در دوران "پسا سلطانی" پا به میدان خواهد گذاشت و استقلال هم با هدف کسب همین عنوان بازیها را آغاز خواهد کرد.

از آن سو، سپاهان نیز که از آخرین قهرمانی اش در لیگ برتر سالها گذشته، مثل استقلال می آید که اعاده حیثیت کند، کاری که از یک سال قبل استارتش را زده و به نظر می رسد تا به هدفش نرسد، کوتاه هم نیاید.

اگر اتفاقات عجیب و غیرمنتظره‌ای به وقوع نپیوندد، این ۳ تیم رقابت جانانه ای برای تصاحب سکوی نخست لیگ بیست و یکم خواهند داشت و بعید است بتوان روی تیم دیگری در این زمینه به صورت جدی حساب باز کرد.

شاید خیلی ها بگویند هنوز فصل نقل و انتقالات سر و شکل واقعی پیدا نکرده و اصلاً معلوم نیست در هفته های پیش رو چه اتفاقاتی برای تیم ها می افتد اما خوب می دانیم قهرمانی فقط به جذب مهره های سرشناس و مربی اسمی مربوط و محدود نمی شود و فاکتورهای مختلفی همچون شخصیت تیمی و بسترسازی های مطمئن و مطلوب را می طلبد...

یک سوال؛ سایر تیم ها با چه هدفی پا به مسابقات می گذارند؟ آنقدر در این سالها حواسمان معطوف به استقلال و پرسپولیس و سپاهان و تراکتور بوده که غافل شده ایم از سایر تیم ها و فعل و انفعالات آنها، از جمله جابجایی های پرتعداد روی نیمکت هایشان، بدون حصول نتیجه و بازده خاصی...

واقعاً چند تن از مربیان لیگ برتری دنبال کار فنی هستند؟ در لیگی که اکثر تیم هایش طی یک فصل حداقل دو سه مربی مختلف روی نیمکتشان می نشینند و مربی های اخراج شده، چند هفته بعد جذب تیمی دیگر می شوند، چقدر از این افراد می توان انتظار تمرکز روی مسائل فنی را داشت؟

فراز کمالوند اکنون سرمربی تیمی شده که می داند مدیرانش ید طولایی در کنار گذاشتن مربیانشان دارند اما با این شرایط وی در اولین کنفرانس مطبوعاتی اش وعده قهرمانی در فصل دوم حضورش در تراکتورسازی می دهد.

آیا جز این است که خود کمالوند هم می داند به احتمال فراوان زودتر از اینها کارش در تبریز به پایان می رسد؟ فردی که فقط طی یک فصل، شاهین بوشهر، استقلال و سایپا را رها کرده، بعید است در عمل به دومین فصل مربیگری اش در تراکتورسازی فکر کند اما در عوض بسیار هوشمندانه راهش را انتخاب کرده است.

او در تراکتور یا موفق می شود یا مدیران کم طاقت تبریزی اخراجش می کنند و این یعنی یک برد مالی...

البته در لیگی که برای مربیان جواب شده فرش قرمز پهن می کنند، اصلاً عجیب نیست که امثال کمالوند بیشتر به مسائل مالی فکر کنند تا کار فنی.

یکی همچون منصوریان سالهاست از آن مربی بازیکن ساز و پربازده زمان نفت تهران فاصله گرفته و در فوتبال هم مثل خارج از آن، بیشتر روی مسائل مالی متمرکز است. او می داند وقتی از تراکتورسازی اخراج می شود، امثال آلومینیوم اراک سراغش می آیند، اینچنین است که از اخراج هیچ ابایی ندارد و آن را از بُعد مالی، موفقیت هم ارزیابی می کند.

محمود فکری از استقلال اخراج می شود اما چند هفته بعد روی نیمکت نفت مسجد سلیمان می نشیند. رسول خطیبی اراک را ترک می کند تا جای منصوریان را بگیرد و در عوض همین علی منصور جای او را پر می کند، انگار که دارند به یاد زمان کودکی، صندلی بازی می کنند.

امثال مهاجری و فیروز کریمی هرگاه تیمی مربی اش را کنار می گذارد، برای جانشینی کاندیدا هستند و در یک کلام نیمکت تیم های درجه ۲ لیگ برتر بین نام های تکراری جابجا می شود، دریغ از یک تحول یا پدیده و چهره نوظهور...

سایرین هم جسته و گریخته امتیازهایی می گیرند و در جایی که هستند، دوام می آورند، بدون آنکه تاثیر چندانی بر آن تیم و فوتبال ایران داشته باشند. کیفیت میانه های جدول لیگ بیستم را فقط با این مورد که تیم مهدی رحمتیِ تازه وارد و بی تجربه درنهایت نهم می شود، محک بزنید!

آری، آنقدر روی سرخابی ها و امثال سپاهان و تراکتورسازی زوم کرده ایم که ناخودآگاه غافل شده ایم در دیگر تیم های لیگ برتری چه می گذرد و چقدر اینها برخلاف گذشته برای حریفانشان "آسان گیر" شده اند. از مربیانِ در عمل موقت و منتظر اخراج، آیا انتظاری بیشتر از این نیز می توان داشت...؟

نویسنده: حامد فرضعلی بیک