متاسفیم اقرار کنیم تيم هاي ریشه دار سالهاست دیگر محلی از اعراب ندارند که باشگاه پر سابقه آرارات از آن جمله است.

زمانی که سنگ این باشگاه  دوست داشتنی چیده شد(1323) بسیاری از تیم‌های پرطرفدار پایتخت و شهرستانی هنوز متولد نشده بودند. آرارات در سال هایی که فعال بود به معنای واقعی کلمه باشگاه محسوب می‌شد که دارای مجموعه ورزشی و سالن‌های ویژه برای رشته های مختلف و حتی ورزشگاه 15 هزار نفری فوتبال بود.

تیم فوتبال آرارات نه تنها محبوب ارامنه بلکه در نزد بسیاری دیگر از علاقه مندان، جایگاه ممتازی داشت اما سقوط این تیم محبوب موجب شد تا خیلی ها انگشت حسرت بر دهان بگزند. نام آرارات که بر زبان جاری می‌شود اسامی نفراتی در ذهن می آید که هریک مایه مباهات هستند.

کارو حق وردیان، گارنیک مهرابیان، آندرانیک اسکندریان، آرشاویر ملکی، هنریک سرکیسیان، وازگن صفریان، روبیک غورهانس، ماییس میناسیان، هویک حاتم زاده، گارنیک شهبندری، زاون عنبر چیان، ابو امیریان، ویگن زینلی، سبو بازیک، هویک سیمونی، مارکا  اقاجانیان، ادموند بزیک، ادموند اختر، آندرانیک تیموریان و... از جمله بازیکنانی بودند که مایه فخر فوتبال ارامنه  محسوب می شدند.

متاسفانه کم لطفی و بی مهری تمام قد به آرارات و ناکارایی ها موجب شد تا این تیم سازنده و با سابقه به راهی برود که راه آهن، بانکملی، دارابی، شاهین، پاس، تهرانجوان، برق، ملوان، هما و... رفتند.

 در واقع آراراتی ها زمانی که متوجه شدند روی لبه تیغ قرار گرفته اند هیچ گزینه ای به غیر از این ندیدند که قید تیمداری را بزنند.

حیف از تیم‌های ریشه دار و سازنده که فقط نامی از آنها باقی مانده و صد حیف از تیم دوست داشتنی آرارات .

نویسنده: رضا میرزاییان