پنجشنبه نهم فروردین ماه
نگاه کارشناس

دوضرب وزنه برداری و پنالتی زدن فوتبال

وزنه برداری ایران از آوردگاه المپیک یک مدال نقره علی داوودی را در اختیار دارد. ورزشی که روزگاری در دنیا آقایی می کرد. اما اشکال کار وزنه برداری ایران کجاست؟

دکتر فرشاد غزالیان کارشناس در ارشد تربیت بدنی داور بین المللی و عضو پیشین کمیته آموزش فدراسیون وزنه برداری می گوید: علی داوودی برای کسب مدال نقره بازی های المپیک به راستی زحمت کشید. او آینده دارد و می تواند بهتر از این باشد. اما برای علی هاشمی در دو ضرب وزنه خوبی انتخاب نشد و مربیان به درستی نکردند. به اعتقاد من وزنه برداری ایران باید از طرفی یک گروه کارشناسی بدون حب و بغض بررسی شود. اینکه چرا بعد از بازی های المپیک لندن به تدریج رو به نزول رفته است و دیگر مردانی مثل سهراب مرادی و کیانوش رستمی را در اختیار ندارد. دلیلش واضح است. اینکه پشتوانه سازی نشده و چهار سال گذشته آنگونه که شایسته حضور در المپیک بوده، عمل نکرده است. با همه احترامی که برای علی داوودی قایل هستم و با اینکه به آینده او اعتقاد دارم اما باور کنید که بازی های المپیک در سنگین وزن بسیار سقوط کرده بود و به جز وزنه بردار گرجستانی که ششدانگ وزنه می زد، بقیه فاصله زیادی با استانداردهای وزنه برداری در سطح المپیک داشتند. شیوع کرونا از یک طرف و اوضاع نابسامان فدراسیون وزنه برداری بعد از مسایل مربوط به دوپینگ و باقی قضایا در این نزول دخیل بوده است.

واقع بینانه به قضاوت بنشینیم. وقتی برای علی هاشمی وزنه ای را انتخاب می کنیم باید در تمرینات هم او زیر بار چنین وزنه ای می رفت درست مثل پنالتی در فوتبال است که تا در تمرینات اعمال نشود، در موقع مسابقات ضریب فینال آن به حداقل می رسد.

به هر روی وزنه برداری زمانی کامل ترین سهمیه ها را داشت و اکنون با دو سهمیه نیز حرف چندانی برای گفتن نداشت. اگر برای آینده این ورزش اهمیت قایل هستیم، باید طی نشست هایی کارشناسانه و بدون حب و بغض برگزار شود.

گفت و گو: عباس اسماعیلی