برادران نائینی در والیبال ایران شاخص هستند. سه برادر این خانواده بازیکنان تیم ملی بودند و کارت مربیگری بین المللی گرفتند اما آبشان با فدراسیون های دور و نزدیک به جوی نرفت. اکبر نائینی که در استرالیا زندگی می کند، بی محابا می نویسد و بی محابا سخن می گوید. اما اصغر که پاسوری تیزچنگ در سطح آسیا بود با اینکه خارج از گود قرار دارد، حرف هایش را بدون داد و فریاد می زند.

او می گوید در بازی های المپیک تنها آلکنو نیست که باید پاسخگو باشد. وقتی آدم های ضعیفی در این تشکیلات باشند، خواهی یا نخواهی در روند کار مربیان هم تاثیر می گذارند. متاسفانه در والیبال ما در اثر سوءبرخوردها پاسورهای ما ناچار می شوند که عطای ماندن را به لقایش ببخشند. خود من در 31سالگی و در اوج ناچار به کناره گیری شدم و اکنون که نوبت سعید معروف شده است، معتقدم که او می تواند چند سال دیگر در تیم ملی بازی کند و پاس بدهد. پس به جای معروف آدم های ضعیف را کنار بگذاریم.

نائینی درباره پاسورهای جانشین و جوان می گوید: سال ها پیش گفته ام که باید به فکر پشتوانه سازی باشیم و این یک پروسه زمانبر است. پاسورها اصولا با توپ کار دارند و در هر تمرین باید 500 بار به توپ پنجه بزنند. طریقه پاس دادن را بیاموزند، کلیشه ای و ماشینی پاس ندهند. خلاقیت را که از پاسورها بگیرند، تبدیل به ماشین می شوند. به اعتقاد من پاسورهای ژاپن هنوز هم بهترین های جهان هستند. در این برهه که همه نسبت به آینده والیبال نگران هستند، پیشنهاد بازگشت سعید معروف را می دهم و تاکید می کنم که کلاس های آموزش پاسوری را با حضور پاسورهای سابق تیم ملی دایر کنیم و به ویژه در رده های سنی جوانان و نوجوانان از تجربیات معروف، امیرحسینی و ... استفاده کنیم. خود من بارها اعلام آمادگی کردم اما انگار که ما اصلا از خانواده والیبال نبوده ایم.

گفت و گو: جمشید حمیدی