پنجشنبه نهم فروردین ماه
نیم نگاه

دلارهای نفتی هم حریف «فیرپلی» نشد!

المپیک با همه بیم و امیدهایش به پایان رسید. حتی ویروس عالمگیر کرونا هم نتوانست بر اراده مسئولان ورزش کشورها و کمیته بین المللی المپیک و از همه مهم تر مدیران و مسئولان ژاپن خللی وارد کند.

ژاپنی ها باز هم نماد و نمونه سخت کوشی، برتری جویی و وطن پرستی بودند و باز هم با همه موانعی که بر سر راه میزبانی بازی های ملل وجود داشت آنقدر عالی کار کردند که اعتباری بر اعتبارات گران سیاسی، اجتماعی و ورزشی این کشور افزوده شد. ژاپنی ها 58 مدال گرفتند که 27 تای آن طلا بود و ایالات متحده با 113 مدال در صدر ایستاد. سهم کاروان ما سه طلا، دو نقره و دو برنز بود. ما قهرمان (!) 27 دنیا شدیم. تفاوت مدیران ورزشی ما و ژاپن و چین ناگفته از زمین تا آسمان است. یک طلای غیرمترقبه توسط جواد فروغی، طلای یل شیرازی محمدرضا گرایی و مدال طلای دراماتیک سجاد گنج زاده و نقره و برنز کشتی گیران صورت کاروان ورزشی ایران را با سیلی سرخ نگه داشته است. قهرمان قطری اول پرش ارتفاع بازی های المپیک می شود. او سوای نشان زرینی که بر سینه آویخت در رفتار با حریف ایتالیایی خود آنچنان جوانمردانه عمل کرد که اشک شوق و تحسین را در چشمان میلیون ها بیننده از پنج قاره سرازیر کرد و ما بعد از شکست ناهید کیانی دنبال هیاهویی بسیار برای هیچ بودیم که فراموش کنیم که اصل منشور المپیک رقابت و رفاقت است.

سجاد گنج زاده انصافا پایمردی به خرج داد اما اقدامات داوران مسابقات نشان داد که حتی کشورهایی که کینه و دشمنی ایرانیان را در سینه دارند با دلارهای نفتی هم نمی توانند وجدان های بیدار را خریداری کنند. این یک درس بزرگ دیگر از بازی های المپیک بود و آن اینکه «برو قوی شو اگر راحت جان طلبیم». اگر درست کار کنیم نیازی به شوآف رد گم کنی نیست. مسئولان ورزش بازی های المپیک ثابت کرده اند که فیرپلی در این مسیر جریان دارد و ما به جای بهانه تراشی بهتر است که تفکرات مان را عوض کنیم. در این باره باز هم خواهیم نوشت.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی