جام حذفی هم به استقلال نرسید، چرا دست فرهاد از گرفتن جام کوتاه ماند؟  حتما دلایلی وجود دارد، نمی خواهیم وارد مسائل اختلاف بین مدیریتی و سرمربی و غیره شویم احتمالا این مشکل حل خواهد شد. شاید با آمدن مدیر جدید که در راه است و از یکی از استانهای شمال شرقی به صندلی مدیریت در باشگاه استقلال خواهدرسید مشکل باشگاه و مجیدی حل خواهد شد.

 گذشته از این مسائل باید دلیل محرومیت استقلال از جام گرفتن، خصوصا در جام حذفی را در مسائل فنی جست و جو کرد.

مجیدی بر خلاف بازیهای گذشته این بار در چیدمان تیمش متفاوت عمل کرد و بهترین واژه ای که می تواند این تفاوت را آشکار سازد شجاعت است که مجیدی در این روز و در این بازی حساس  از آن  فاصله گرفته بود.  تیمی که مجیدی روانه میدان کرد شاید بر اساس مسایل فنی باب میل خودش هم نبود.

مردان خط حمله تیم نیش گل زنی نداشتند و امیدها به ساق پای قائدی دوخته شده بود اما وی تنها بود چون مکمل نداشت.

از سوی دیگر مشخص شد که قائدی زمانی در حد انتظار دیده می شود که کنار دستش بازیکنی متفاوت با ویژگی های تکنیکی   خودش بازی کند. از این رو قائدی در روز فینال به دور از انتظار  و بی خطر دیده شد. استقلال زور گل زنی نداشت حتی اگر دو روز هم بازی می کرد باز نمی توانست گل زنی کند. در کنار این معضل، مجیدی در چیدمان مردان خط میانی نیز درست عمل نکرد.  مردانی که به هنگام بازی رو به جلو باید در پشت مردان خط حمله نقش مهاجم سوم وحمایت کننده را ایفا کنند دیده نشدند به همین دلیل پل ارتباطی بین خطوط برقرار نمی شد و توپ های سوم و برگشتی هرگز به سود استقلال رقم نمی خورد. 

گرچه تیم فولاد لایه اولیه دیوار دفاعی اش را از خط میانی به درستی چیده و بسته بود و این لایه اجازه نداد تا وینگرهای تیم استقلال فروغ گذشته را داشته باشند.

نکته پایانی اینکه مردان خط میانی تیم استقلال درخدمت تیم دیده نشدند، آنها به خود می اندشیدند.

جان کلام، شکست تیم نکونام دور از دسترس نبود، اما استقلال در آن روز زور بردن نداشت. فولاد هم هرگز ریسک نکرد تا برای از کار انداختن نبض بازی استقلال بی گدار از سیستم اتخاذ شده اش فاصله بگیرد.گرچه در دقایق پایانی بازی از مرز احتیاط خارج شد تا در چند مورد بوی بازگشایی دروازه استقلال در فضا پخش شود. خصوصا آن ضربه سر فرشاد احمدزاده که اگر با پیشانی برتوپ ضربه وارد می کرد شاید برای تعیین تیم قهرمان نیازی به ضربات پنالتی نمی شد.

نویسنده: اکبر عزیزی