اگر کسی امینی خواه را جستجو می کرد و وفاخواه را می یافت و اگر غلام را می خواست باید چشم می انداخت و حمید را می دید. چرا که این دو در برهه ای از ورزش فوتبال رفیق گرمابه و گلستان بودند.  

لذتی که از ورزش می بردند، بسیار شیرین بود. این دو بازیکن نام آور در آن زمان در نهایت صفا و بی آلایشی در محیطی سالم توپ می زدند. دوستی ای که از نوجوانی شروع شد و تا زمانی که در اوج بودند، ادامه یافت. رفاقتی که پایدار بود.

حمید، غلام و علی سه نوجوان 10 ساله ای که بودند که در یک بعدازظهر جمعه زیرآفتاب نسبتا داغ اوایل مهرماه با هر مکافاتی که بود خود را از منطقه راه آهن تهران که محل زندگی آنها بود به ورزشگاه امجدیه می رساندند تا بازی تیم ملی فوتبال ایران و قبرس را تماشاکنند. بازی ای که باعث شد علاقه و پشتکار آنها چنان تحریک شود که عهد ببندند در کنار هم و در یک باشگاه و تیم ملی بازی کنند. عهدی که به واقعیت تبدیل شد و اگر چه علی جباری از این دو دوست خود جدا شد و به تیم تاج پیوست، اما وفاخواه و امینی خواه سال ها در یک باشگاه ماندند و عکس پیوست مربوط به سال 1344 است. زمانی که وفاخواه و امینی خواه تازه به شهرت رسیده بودند. این تصویر در اهواز گرفته شد.

نویسنده: حبیب رحیمی