اگر واقع بین باشیم باید قبول کنیم که چهارگوشه کشورمان معدن استعداد است که در صورت نگاه ویژه به این نسل بالنده و مدیریت اصولی می توان در عرصه بازی های معتبری همچون المپیک سربلند ظاهر شد.
متاسفانه باید اقرار کنیم اتکا به مهره های سوخته و اصرار به نگاه سنتی، دست به دست هم داده تا نتوانیم در چنین میادین معظم نتیجه بگیریم و تیرمان را به هدف بنشانیم.
در بازی های اخیر در توکیو بر نظریه کارشناسان مجرب مهر تایید زده شد که با پایبندی و توسل همیشگی به افراد پا به سن گذاشته نمی توان دل های پاک میلیونها هموطن را شاد و نشاط را در جامعه ورزش دوست مستولی کرد.
مثلا چه اصراری داریم که همواره به افرادی چون نصرالله سجادی دل ببندیم و برای مدیران کار کشته تره خرد نکنیم؟!
یعنی در مملکت ۸۵ میلیونی و این همه مدیران کاربلد نمی توان فردی کارا را به عنوان مسوول کاروان ورزش کشورمان برگزید؟!
اگر پاسخ مثبت است پس وای به حال ورزش ولی اگر جواب منفی است که هست، چه لزومی دارد همیشه دست به دامان این گونه افراد بشویم و جوانان پرمایه و متخصص را در حسرت بگذ اریم؟!
وقت آن فرا رسیده که دست از نگاه همیشگی و بی فایده برداریم و به جای آنکه سرنا را از سرگشادش بدمیم، چارچوبی مدلل ایجاد کنیم و هوایی تازه را در ریه های ورزش کشورمان بدمیم .
باید این نکته حیاتی را ملکه ذهنمان کنیم که دوران این آقایان به سر آمده و اکنون زمان آن فرا رسیده که نصرالله سجادی ها، باقر زاده ها، پولاد گرها و... بروند پی کارشان و اجازه بدهند ورزش نفس راحتی بکشد.
نویسنده: حسینعلی اسماعیلی