ریز و درشت و خرد و کلان به صعود تیم ملی به جام جهانی آتی امیدوارند و نگرانی به دل راه نمی دهند.
تیم ملی ما که باید بزودی در چارچوب مرحله نهایی رقابت های مقدماتی جام جهانی به مصاف رقبای قاره کهن برود، بیش از هر چیز چشم به ساقها و افکار لژیونرها دارد.
بازیکنانی که بعضا در لیگ های اروپایی توپ می زنند و توانمندی بالایی دارند و اسکوچیچ روی یکایک این نفرات حساب باز کرده است.
مهدی طارمی، سامان قدوس، سردار آزمون، مجید حسینی، علی قلی زاده، صادق محرمی، علیرضا بیرانوند، سعید عزت اللهی از جمله این نفرات کلیدی هستند.
به اینها کنعانی زادگان و احمد نوراللهی که در لیگ قطر و امارات توپ می زنند را اضافه کنید تا به پتانسیل رفیع تیم ملی فوتبال کشورمان واقف شویم.
مهدی ترابی، مهدی قائدی، وحید امیری و... را نیز باید مدنظر داشت که در لیگ برتر خودمان بازی می کنند و قاتق نان تیم ملی قلمداد می شوند.
شاید در کمتر برهه ای این همه بازیکن کلیدی در اختیار تیم ملی ما بوده و باید اسکوچیچ را از این حیث خوش اقبال دانست .
اما صرف تجربه نمی تواند به تنهایی کعبه آمال باشد و کادر فنی تیم ملی باید سریعا همت کند و با گردآوری ملی پوشان زیر یک سقف، آنها را به مرز همگرایی برساند.
در دور قبلی در منامه، بدون بازی تدارکاتی به مصاف حریفان رفتیم و نفس بحرین و عراق را گرفتیم اما این بار وضعیت کاملا متمایز با گذشته است.
بطور قطع رقبا از سوریه و عراق گرفته تا امارات و کره جنوبی و لبنان به سایه روشن های تیم ما آشنایی کامل دارند و عمق و ژرفای خطوط سه گانه را آموخته اند.
لذا مچ شدن نفرات یادشده باید سرلوحه کارمان باشد تا عزممان راسخ تر شود و در پرتو این استراتژی بتوانیم از حریفان زهر چشم بگیریم.
البته از یاد نبریم که ملی پوشان خلاق و هوشمند ما پخته تر از آن هستند که بیگدار به آب بزنند و اوضاع را به نفع رقبا رقم بزنند.
ناگفته پیداست که کادر فنی از اسکوچیچ گرفته تا وحید هاشمیان و کریم باقری به این موارد، مو به مو وقوف دارند ولی امید می رود که این مربیان در سایه تفکرات موثر خود، هویتی تازه به بدنه تیم‌ملی تزریق کنند.
این گوی و این میدان و این هم آدرس سرراست برای رسیدن به جام‌جهانی قطر.
نويسنده : رضا میرزاییان