ورزشکاران رده ملی وقتی که به یک حدی قابل قبول می رسند، زیر ذره بین جهانی قرار می گیرد. آنها چون الگوی نسل جوان یک کشور به شمار می آیند، مستقیم یا غیرمستقیم رفتار و حرکات آنها نمادی از فرهنگ مردمان آن کشور تلقی می شوند...

همان گونه که رئیس فدراسیون اسپانیا در پیامی ویدئویی اقدامات علی دایی را در جهت کمک به بیماران خاص مورد تمجید قرار می دهد یا رونالدو با آن همه ابهت و شهرت از شهریار با افتخار یاد می کند و قهرمانان کشتی جهان از جهان پهلوان تختی الگو می گیرند، وجنات بازیکنان جوان همانند مهدی طارمی نیز مورد قضاوت بین المللی قرار می گیرد. طی روزهای گذشته به نظر می رسد که مصاحبه حسن روشن اسطوره فوتبال ملی و استقلال درباره برخی اعمال قایدی اتمام حجتی غیرمستقیم برای این جوان تکنیکی بوده است که خود را از شر و دام فضای مجازی نجات بدهد، گوشه هایی دیگر از ضعف مدیریت فوتبال ما را به تصویر می کشد که منشا آنها مربیان پرحاشیه و مدیران غریبه با فضای اجتماعی ورزش هستند. نمی خواهیم به گذشته بازگردیم شاید عده ای از بیان مصداق ها ناراحت شوند اما تاریخ ورزش را نمی شود وارونه دید. جایی که در سال های نه چندان دور مدیر مقتدر باشگاهی سیلی به صورت آقای گلی می زند که با یک هنرپیشه زن عکس یادگاری گرفته است. عبدو و پرویز خسروانی هرچه که بودند به فوتبال ایران خدمت کردند و مدیریت شایسته ای را به عنوان یادگار و نمودار در اختیار فوتبال ما قرار دادند. ورزشکار اگر از مدیر و مربی حساب نبرد، کافی است که کمی در فرهنگ شخصی، شهری یا خانوادگی خود دچار قصور شود. آن وقت با سر به زمین می خورد و دیگر بلند نمی شود. برای امثال قائدی ها میلیاردها تومان سرمایه گذاری شده است. حیف است که نشکفته پژمرده شوند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی