جمعه دهم فروردین ماه

سجادی و روزه سکوت...

ورزش ما حکایات غریبی را در دل خود جای داده است، چه بسیار مردانی که روزی بر تارک افتخار می درخشیدند و امروز در گوشه ای ایستاده اند و گذر عمر می بینند و حمید سجادی شاید یکی از این مردان باشد.

حمید سجادی، قهرمان آسیا مردی که هفده سال عضو تیم ملی دو و میدانی ایران بود، حاضر نشد که درباره ورزش کشور و حتی دو و میدانی حرف بزند. دکتری تربیت بدنی که می گوید: روزه سکوت گرفته است و ترجیح می دهد که از نقد و نظر دوری کند تا شاید مسوولان ورزش متمرکز شوند و به کارهای خود بپردازند، اصرار ما را که دید گفت: فقط بنویسید برای ورزش کشور آرزوی موفقیت می کنم، چون با نقد کردن و ایراد گرفتن که مشکلات رفع نمی شود ولی این گفته حمیدخان ما را به یاد شعر قدیمی انداخت که: گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من، آنچه به جایی نرسد فریاد است! در ورزش کشور ما دافعه همیشه قوی تر از جاذبه بوده است وگرنه سجادی ها که با آن کارنامه خوب و روشن حداقل باید سکان فدراسیون دو و میدانی را در دست بگیرند اما انگار نه انگار... نویسنده: ج- دوستدار