پنجشنبه نهم فروردین ماه

ماراتن نابودی ورزش از خیابان «فروردین» تا اتوبان «سئول»

ورزش کشورمان هرازچندگاهی به ناگاه با پدیده ای مواجه می شود که طلبکارانه نه برای اصلاح و بهبودی ورزش که برای مطرح شدن و سهم خواهی خویش قد علم می کند و همه‌ کارهایی را که از ابتدای تشکیل ساختار ورزش تا ظهور این پدیده را انجام شده یک جا «بیهوده» می داند و زحمتکشان عرصه ورزش را زیر سوال می برد. عمدتا این پدیده ها از عمارت بهارستان ظهور می کنند و مدعی تمام‌قد ورزش هستند.

روزگاری در دهه ۶۰ نماینده بوئین‌زهرا در مجلس به کمک بعضی از روان پریشان ورزشی علیه سازمان تربیت‌بدنی هر روز بیانیه می داد و برای ساختار ورزشی تعیین تکلیف می کرد.

او قریب به یکسال ورزش کشور را تحت فشارهای زیاد قرار داد تا اینکه در یک حادثه ضداخلاقی نه تنها از عمارت بهارستان طرد شد بلکه “ورزش” نیز از شرش خلاص شد.

اما دخالت های او در ورزش تا سال های زیاد اثرات مخربی را بجای گذاشت. در گوانجو چین در خلال بازی‌های آسیایی ۵ نماینده مجلس به هزینه کمیته ملی المپیک آمدند تا بر ورزش و مدیریت آن نظارت کنند، آنان قبل از آمدنشان علیه ورزش و ساختار آن قیامی تمام عیار نمودند ولی وقتی بازار معروف «بی‌جینگ‌لو» شهر گوانجو را دیدند هم تیم “استقلال” با همه مصائبش را فراموش کردند هم پرسپولیس را که گرفتار بدهکاری میلیاردی بود.

نخستین کسی که با شهامت “سهمیه” نمایندگان در المپیک را حذف کرد کیومرث هاشمی بود ولی نمایندگان در آن سال «پارالمپیک» را تجربه کردند و در هتل ۵ ستاره در ساحل زیبای «کوپاکابانا» ریودوژانیروی برزیل اسکان یافتند. اگرچه که بعدها کیومرث هاشمی در فراکسیون دعوت شد تا بتوانند بهانه‌ای برای حمله به کمیته ملی المپیک بیابند ولی گزارش جامع و مانع او نه تنها بهانه‌ای به دست نمایندگان نداد  بلکه نزاعی در جلسه فراکسیون ورزش بین برخی از نمایندگان اصلاح طلب و اصول‌گرا شکل گرفت و غائله ای که قرار بود علیه ورزش شکل گیرد بدلیل جنگ داخلی پایان یافت.

 

برای ورود به المپیک کاروان ایران برخلاف کاروان های دیگر کشور ها دو نوع سهمیه کسب می کند، یکی سهمیه ورزشکاران که طی رقابت های فشرده جهانی و قاره ای به دست می‌آید و دیگری سهمیه نمایندگان مجلس که از طریق قرعه‌کشی در فراکسیون ورزش مجلس راهی المپیک می شوند.

در بازی‌های آسیایی جاکارتا هم کمیته ملی المپیک و هم وزارت وررش کلا سهمیه ۵ نفره نمایندگان را حذف کردند و داستان پرسپولیسی بودن “سلطانی‌فر” از همانجا اوج گرفت و بارها طرح سوال و حتی تهدید به استیضاح شد، استقلالی که در گوانجو با بازار «بی‌جینگ‌لو» و خرید های زیاد بفراموشی سپرده شد ولی حسرت حضور نمایندگان در بازارهای «جاکارتا» آتش علیه وزارت ورزش را به اوج رسانید وگرنه نتایج بازی‌های آسیایی جاکارتا جائی برای اعتراض نگذاشت.

اما این روزها «پدیده‌ای» دیگر برای ورزش پیدا شده است، این بار ماراتنی برای تخریب ورزش از خیابان  «فروردین» بسمت اتوبان سئول شکل گرفته است،  فردی که مدعی است در «توکیو» افراد اضافی برده شده است چرا در زمانی که در گوانجو ۵ نماینده مجلس برای خرید به بازار می رفتند و بنام ورزش و با پول ورزش آمده بودند و یا در المپیک آتن و لندن لشکری از افراد اضافی بودند صحبتی به میان نمی آوردند؟ لابد می گویند ما نماینده نبودیم آن زمان، خوب آقای  «فروردین» که مدعی است خاک ورزش را خورده چرا سکوت کرده بود؟

هجوم عمارت “بهارستان” به ورزش تنها نمی‌تواند به دلیل نتایج  المپیک توکیو باشد زیرا نتایج المپیک توکیو از سال ۱۹۴۸ لندن تا ۲۰۲۰ توکیو در زمره سه نتیجه برتر ادوار المپیک بوده است. البته المپیک توکیو هم بی اشکال نبوده و کسی هم این ادعا را نکرده است که نقصی نداشته، ضعف در سرپرستی کاروان، اصرار و ابرام سرپرست کاروان بر گماردن فردی برای نظارت بر تیم‌های ملی که اولاً حداقل ۸ ساعت باید در کمیته ملی المپیک کار موظف انجام دهد و سرمربی تیم ملی رشته ای بود که رویا پردازی مدال انفرادی و تیمی را نوید داده بود و بعلاوه معاون کاروان هم بود، خب بی تدبیری در این امر و عدم نظارت دقیق بر تیم‌های ملی موجب پیدایش «دوپینگی» شد که باعث از دست رفتن مدال طلای قطعی در المپیک شد.

ولی خرده و ایراد گرفتن از نتایج المپیک بگمانم بخشی از آن بخاطر حذف سهمیه نمایندگان اعزامی به المپیک بوده و بخشی دیگر نیز از روی انتقام گیری است و صدالبته قسمتی از آن هم در رابطه با اظهارنظر سرپرست کاروان بوده که بخوبی نتوانست از این نتایج دفاع کند و با بیان جمله ای عامیانه که ما در بین کشورهای اسلامی در المپیک اول شدیم، اوج بی‌تدبیری را نمایان ساخت. مگر ما در بازی‌های کشور های اسلامی شرکت کرده بودیم که این استدلال بی مورد بکار گرفته می‌شود.

کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش «بودجه» بسیار زیاد و رویایی برای فدراسیون های المپیکی در نظر گرفته و پرداخت کردند، بودجه‌ای که تاریخ ورزش کشور هرگز مشابه‌ آن را به خود ندیده است.

به هرحال شهامت کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش در حذف سهمیه نمایندگان مجلس برای حضور در المپیک موجب پیدایش و آغاز ماراتنی شده که از خیابان  «فروردین» آغاز و در اتوبان سئول ادامه خواهد داشت، بخشی از این ماراتن به بهارستان نیز کشیده شده است.

آقای  «فروردین» برای اینکه خود یا فردی بنام “پارسی” را به عمارت ورزشی در سئول ببرد تا سکان ورزش را بدست گیرد چنان هیجان زده شده بود که اشک‌ریزی او در نطق مخالفت برای همیشه در تاریخ ورزش ایران در یاد خواهد ماند.

آقای  «فروردین» که بقول خود خاک خورده ورزشی است چرا برای مخرب ترین مصوبه مجلس در مورد ماده ۵ قانون الحاق ۲ (ماده ۸۸) که نابود کننده ورزش قهرمانی و همگانی است دو سال است سکوت کرده است؟ و یا برای اصلاح چند قانون ضد ورزشی دیگر در مجلس چرا اقدام نکرده است؟

حال در آستانه باز‌ی‌های آسیایی هانگژو چین ۲۰۲۲ و بازی های المپیک پاریس ۲۰۲۴ اگر دکتر حمید سجادی می خواهد که سال آینده  «فروردین» آرامی را پشت سر بگذارد و به مردادماه آغاز بازی‌های آسیایی بسلامت گام بگذارد و تاوانی همچون تاوان فعلی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک را ندهد باید ۵ سهمیه نمایندگان اعزامی را احیا و در المپیک ۲۰۲۴ هم همین روش را پیش گیرد. زیرا خرید در خیابان معروف “شانزه‌لیزه” بمراتب از خرید در بازار «بی‌جینگ‌لو» گوانجو، بهتر و با کیفیت تر است.

آن وقت است که هرگز به سرنوشت مسئولان پیشین وزارت ورزش و فعلی کمیته ملی المپیک دچار نخواهد شد.

نویسنده: علی افتخاری