اگر بخواهیم بدون نگاه رنگی به یک واقعیت اقرار کنیم باید بپذیریم مردانی چون کریم باقری مایه امیدواری هستند.
وی در عرصه قهرمانی یک مهره اثر بخش بود و حالا در نقش مربی نیز کارساز نشان می دهد و می تواند عصای دست تیم‌ملی در نیمکت فنی باشد.
مزیت بزرگ آقا کریم این است که اجازه ورود حاشیه به اردو را نمی دهد و در سایه جدیت و پشتکاری مثال‌زدنی این رویکرد را دنبال می کند.
بی شک در توفیق های پرسپولیس، او نقش مهمی بازی کرد و با کنار زدن شاخ و برگهای مزاحم، جلوی تنش های رایج و حاشیه های کاذب را گرفت و در این راستا دستیاری کارآمد برای گل محمدی بود.
از اینها گذشته باوجود آنکه زمان ناچیزی به بازی حساس با سوریه داریم، اما حضور وی در جمع کادر فنی را باید بفال نیک بگیریم .
متاسفانه تقارن بازیهای مقدماتی جام جهانی و مرحله حذفی لیگ باشگاههای آسیا، موجب شد تا باقری بر سر دوراهی قرار گیرد اما فعلا وی حضور در تیم ملی را ترجیح داده است .
ضمن اینکه ابتلای اسکوچیچ و وحید هاشمیان به کرونا، اوضاع را پیچیده تر کرد و بازگشت باقری به تیم ملی را بموقع جلوه داد.
بهر رو، با این فضای عجیب و تمرینات نصف و نیمه، نمی توان هوایی تازه را در ریه های تیم ملی تزریق کرد مگر آنکه تفکرات کادر فنی و تجربه گران ملی پوشان یاری رسان باشد.
هر چند که آمدن باقری به تیم ملی دیر هنگام بود اما امید است فراست او و دیگر اعضای کادر فنی از یک سو و همت و اشتیاق بازیکنان بویژه لژیونرهای سرد و گرم چشیده از سویی دیگر در ارتقای تیم ما موثر واقع باشد.
نویسنده: رضا میرزاییان