داوران از ارکان اصلی هر رویداد و مسابقات ورزشی به شمار می آیند. داور، ورزشگاه و مربیان اضلاع مثلث ورزش قهرمانی را تشکیل می دهند...

در این بین داوران به عنوان قاضیان و مردان تعیین کننده رقابت های ورزشی مسئولیت بیشتری بر دوش دارند؛ چرا که هر سوت آنها می تواند سرنوشت مسابقات مختلف را رقم بزند. داوران باید دارای تحصیلات و آگاهی فراوان باشند و در کنار احاطه بر قوانین بین المللی، شرایط محیطی، آب و هوایی و فرهنگی محل قضاوت خود را در نظر بگیرند. گرما و سرما را تاب بیاورند و مراقب شیطنت هایی باشند که گاهی در ورزش حرفه ای از عوامل بازدارنده یک قضاوت صادقانه و منصفانه است.

داوران اصولا باید باهوش و زیرک باشند تا حوادث و رخدادهای متن و حاشیه مسابقات را پیش بینی کنند. در چنین شرایطی پرورش داوران زبده و مقتدر بستگی به ساختار فرهنگی و اجتماعی هر جامعه ای دارد. با این همه انتظارات و مسئولیت هایی که بر دوش داوران سنگینی می کند، گاهی به مردان تنهای میادین ورزشی تبدیل می شود که سیبل ورزشکاران، مربیان و رسانه های ورزشی می شود. این در حالی است که داور اگر از لحاظ روحی – روانی و ذهنی تمرکز لازم را نداشته باشد، نمی تواند مجری قانون و قاضی عادل باشد. به ویژه در کشور ما که به قول معروف از نسیمی دفتر ایام بر هم می خورد. داور اگر دغدغه مالی و مشکلات زندگی را داشته باشد، نه می تواند به درستی استفاده کند و نه توان کافی برای مطالعه دارد و نه در کنار خود احساس حاشیه امنیت می کند.

البته مشکلات داوران ما از مشکلات کل ورزش و جامعه ما جدا نیست؛ چه بسیار داورانی که ناچار می شوند در مسیر اجرای عدالت از سنگلاخ های به وجود آمده و حسادت های صنفی هم جان سالم به در ببرند. نمی دانیم آیا در ورزشی که همه نگاه ها و هم و غم ها به نتایج آنی و مناسبت های موسمی وابسته است، آیا مسئولان ورزش و مدیران امور فرهنگی کشور وقت می کنند که به این بخش از جامعه به ویژه جامعه ورزش بپردازند؟ بعید می دانیم. فقط برحسب وظیفه روز داور را گرامی می داریم و به همه زحمتکشان این عرصه خسته نباشید و خداقوت می گوییم.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی