بسیاری بر این عقیده اند که دیدار تیم ملی فوتبال ایران با سوریه  مثل آب خوردن به سود ما تمام خواهد شد. این افراد باور دارند که فوتبال سوریه نمی تواند برای تیم ملی ما دردسرساز شوند.

آرزوی ما نیز چنین است. دوست داریم نه تنها از پس سوریه برآرییم از تمامی گذرگاه ها عبور کرده و به سلامت و با اقتدار به جام جهانی راه یابیم، اما از حقیقت نباید فاصله گرفت.

فوتبال سوریه متفاوت با هر تیم عربی دیگری است. سوری ها فوتبال با حوصله و متکی بر قدرت بدنی بالا و ارسال پاس های کوتاه  وپر تعداد را در دستور کار خود دارند. در کنار این مهم، تاکتیک های متفاوت را همراه دارد که براساس  تناسب جریان بازی از تاکتیک های مدرن خود بهره می برد. در ادوار گذشته و در دیدارهای گذشته همین سوری ها بارها  وبارها برای فوتبال ما دردسر ایجاد کردند. حتی در تهران هم به پای تیم ما پیچیدند تا نشان دهند که حریف از قبل بازنده ای نیستند.

تیمی که قرار است به نام تیم ملی ایران در برابر سوریه به میدان برود یک تیم کامل نیست، تیمی است که ناخواسته به دو بخش تبدیل شده است؛ گروهی لژیونر وگروه  دوم برخاسته ازدل لیگ برتر گزینش شدند.

لژیونرها در شرایط مسابقه قرار دارند و آن به خاطر بازی در تیم هایشان است، اما آن عده که از دل لیگ بر آمده اند در شرایط مسابقه قرار ندارند و تقریبا نزدیک به ۴۵روز از تمرینات جدی دور بوده اند. طبیعی است که ساز این تیم نمی تواند کوک باشد. عدم آمادگی بدنی وعدم تاکتیک تمرین شده، شرایط نه چندان امیدوارکننده ای را ترسیم کرده است. اما اگر  در همین شرایط فوتبال سوریه در تهران زمین گیر شود، شک نکنید که معادلات فوتبال به هم خورده است.

باید به هوش باشیم. دیدار با سوریه گرچه شروع کار در مرحله دوم مقدماتی جام جهانی تلقی می شود، اما پایان کار نخواهد بود. حریفان دیگری در راه قراردارند که سرسخت تر از سوریه هستند، اگر به صعود به جام جهانی فکر می کنیم این نوع برنامه ریزی  راه صعود به جام جهانی نیست. چرا که برای تیم ملی نیاز به برنامه های فراتر از جام جهانی است.

نویسنده: اکبر عزیزی