وزیر ورزش در مقدمه وزارت خود با هزار و یک مشکل و حتی معضل دست به گریبان است. بنابراین پرداختن به همه موانع و مشکلات به طور همزمان امکان پذیر نخواهد بود، لذا پیشنهاد می کنیم که وزیر جوان و پر انرژی به جای سرکشی به استان ها، اولویت را به کارهای ستادی این وزارتخانه بدهد.

نخست به ساختار وزارت ورزش سر و سامان ببخشد و با تزریق چند نیروی خلاق غبار روزمرگی و کاهلی را از ستاد تصمیم گیری ورزش کشور بتکانیم و در کنار آن به مسائل مربوط به فدراسیون های ورزشی درگیر با بازی های آسیایی پیش روی بپردازیم و در این زمینه وزارت ورزش به هماهنگی و هم فکری لازمه با کمیته ملی المپیک اهتمام ورزد و در کنار آن اندیشه ای اساسی برای دیپلماسی ورزش در سر بپروراند. متاسفانه طی دو دهه اخیر در اثر برخ از سهل انگاری ها نفوذ در ارکان ورزشی قاره آسیا را از دست داده ایم.

شاید کرسی های بین المللی و قاره ای زیادی هم به نام ورزش ایران در دست داشته باشیم اما اشخاصی که کرسی داران قاره ای هستند هرگز نتوانسته اند گامی اساسی در جهت احقاق حق ورزش کشور بردارند.

نمونه اش بازپس گیری میزبانی هندبال قهرمانی آسیا از ایران است.

بهانه ای که هیچ توجیهی ندارد اگر کرونا مانع میزبانی مسابقات آسیایی در تهران می شود چگونه فدراسیون جهانی والیبال میزبانی 20 تیم را به کشور ما می سپارد و بدون این که آب از آب تکان بخورد؟

 کوچکترین مشکلی در زمینه رعایت پروتکل بهداشتی و ایمن سازی محیط پیش آمده باشد تا جایی که فدراسیون جهانی والیبال با ارسال تقدیر نامه ای میزبانی کشورمان را قوت قلب و نقطه اطمینانی برای تشکیلات خود می خواند. به همین دلیل تاکید می ورزیم که وزیر ورزش ابتدا تلاش و برنامه ریزی خود را متمرکز سه مورد قلمی شده خود معطوف سازد.

نوسینده: حسینعلی اسماعیلی