بار دیگر باید در ورزشگاه خلیفه قطر با تیم ملی عراق دیدار کنیم. در دیدار اول مقابل سوریه در تاریکی ها به سه امتیاز بازی دست یافتیم. اما شک نداشته باشید که عراق ، سوریه نیست.

عراق به لحاظ آمادگی وانجام اردو و برگزاری بازی های تدارکاتی و راهیابی به انسجام تیمی چند گام جلوتر از ما قرار دارد. این تیم در گام اول مقابل کره جنوبی به تساوی دست یافت ،از اینرو به لحاظ شرایط روحی در وضعیت مناسب قراردارد.

اما ما در بازی نخست و در تهران و به گل به خودی سوری ها توانستیم در مقابل سوریه فقط نتیجه را به سود خود رقم بزنیم. اگرچه این سه امتیاز ارزش بالایی داشت ودارد، اما از زاویه  انسجام تیمی و فنی و تاکتیکی، تیم حرفه ای نبودیم که قابل تقدیر باشد. گرچه در برابر سوریه تا مرز۷۵ درصد مالکیت توپ و زمین را در اختیار داشتیم، اما صرف مالکیت توپ و زمین دال بر برتری یک تیم  از زاویه سازمان تیمی نخواهد بود.

دیدار با عراق آزمون دوم خواهد بود.در صورت عبور از عراق تا اندازه ای برای راهیابی به جام جهانی خوشبین خواهیم بود.اما برای ملاقات خوشبینی نباید مثل روز دیدار با سوریه باشیم.

عراق مثل سوریه نیست.عراق  تیمی است که از کوچکترین اشتباه بیشترین سود را خواهد برد.تیمی است که می تواند از کاه، کوه بسازد. تیمی است که به راه و روش فوتبال ما آشناست. تیمی است که مثل خود ما بازی می کند و اضافه بر آن از بازی قدرتی بالایی برخوردار است.

عراقی ها در دواندن به چرخش در آوردن توپ از تبحر بالایی برخوردار هستند و در این مسیر در پوشش  و حمایت خصوصا هنگام بازی روبه جلو خوب و پرتعداد اضافه می شوند. همین روش به هنگام برگشت به عقب وجود دارد ومعمولا در مقابل دروازه خودی بیشترین نفرات را در اختیار دارد. در این حالت لازم است که در راه چیدمان تیم  از احساسات فاصله گرفته و به منطق مراجعه کرد. در روز دیدار با سوریه بخش اعظم چیدمان وحتی نوع تعویض ها بر اساس احساسات صورت گرفت. یادمان نرود که دیدار با عراق محل آزمون وخطا نیست.

نویسنده: اکبر عزیزی