حدود دو ماه پیش که پژمان درستکار، سرمربی تیم ملی کشتی آزاد ایران شد با وجود برخی انتقادات و شاید هم کج اندیشی های متداوله نوشتیم کار درست در این برهه حمایت از درستکار است.

جوانی که قهرمان بوده، انگیزه و علم این ورزش را دارد و در سایه این توانمندی ها مشاهده می کنیم که قهرمانان ما بر روی تشک کوهی از انگیزه بودند و با درستکار، رستگار شدند.

از سوی دیگر کشتی ایران یک بار دیگر این واقعیت غیرقابل انکار را لمس کرد و آن اینکه هرچه قهرمان است، همه اش از مازندران است. البته که از فارس، کرمانشاه و سایر نقاط ایران غافل نبوده و نخواهیم بود، اما فدراسیون کشتی باید نگاهی ویژه به شهر کشتی خیز و پهلوان پرور جویبار داشته باشد. خطه ای که روح سازندگی مانند جویباران زیبا می جوشد. از سوی دیگر به آمل می رسیم که یکی یکی فوق ستاره هایش را رو می کند؛ بعد از محمدهادی ساروی اکنون امیرحسین زارع را بر روی تخت قهرمانی می بیند. آیا فدراسیون کشتی سهم و نقش مربیان این دو قطب بزرگ کشتی ایران را لحاظ می کند.

کشتی البته که سنتی برای مازندرانی ها تبدیل شده است اما سابقه نشان می دهد که باید برای اعتلای مجدد کشتی خطه بیستون برنامه ریزی فراگیر داشته باشیم. کرمانشاه هم که دوباره موتور سازندگی اش روشن شود، به اتفاق مازندرانی ها جهان می توان گرفت.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی