فوتبال ایران یک خوان دیگر پیش رو دارد. سه روز دیگر باید مقابل یکی از تکنیکی ترین تیم های آسیا پیکار کند. خوشبختانه این مسابقه حساس در ورزشگاه آزادی برگزار خواهد شد. امیدوار هستیم که تماشاگرانی هرچند معدود به ورزشگاه می روند نمونه و نموداری از رفتار ایرانیان اصیل بوده و اجازه ندهند کوچک ترین مشکلی در روند میزبانی ملی پوشان ما به وجود آید.

برد و باخت ها یک روز است و اعتبارات فرهنگی هر جامعه سال ها در اذهان عمومی ملل نقش می بندد. اما امروز که فوتبال حرف اول ورزش ماست باید از اصول و بنیاد ورزش کشور غافل نماند. به طور مثال ژیمناستیک در همه کشورها به عنوان ورزشی پایه و مادر مطرح است. اما در کشور ما ژیمناستیک در سایه قرار گرفته است. این ورزش هم سوای مشکلات و معضلات ساختاری درگیر اختلافات خانوادگی هم است. از یاد نمی بریم روزگاری را که فلان نماینده مجلس زیر گوش رئیس فدراسیون وقت ژیمناستیک زد که خود قهرمان این رشته و استاد دانشگاه بود و امروز اما خوره ای دیگر به جان ژیمناستیک افتاده است. گاهی اوقات خودمحوری ها و خودخواهی ها و گاهی هم بی توجهی ها این جامعه را از هم دور کرده است. چند روز پیش که رئیسان فدراسیون های ورزشی با وزیر ورزش دیدار کرده بودند، از سرپرست فدراسیون ژیمناستیک دعوتی به عمل نیامد. اینکه چند ماهی است از دوران ریاست خانم اینچه درگاهی می گذرد و هنوز مشخص نیست که انتخابات فدراسیون کی برگزار می شود، شایعاتی مبنی بر مکاتبات با فدراسیون جهانی ژیمناستیک بر سر زبان هاست که اسباب مداخله مراجع بین المللی را در این ورزش فراهم کرده است. البته که این رویه در برخی از رشته های دیگر هم ساری و جاری بوده است اما تا زمانی که فدراسیون های ورزشی ما از بودجه دولتی استفاده می کنند، این نوع تلاش ها تقلاهای بیهوده ای است که نتیجه نمی دهد. با این همه انتظار داریم که وزیر ورزش یا مشاوران وی فکری اساسی برای ورزش ژیمناستیک بیندیشند.

نویسند: حسین علی اسماعیلی