مشکل اغلب ما این است که فر هنگ ‌گفتمان را نمی دانیم‌ و سر هر اتفاقی مقابل همدیگر گارد می گیریم ‌یا مانند آن بنده خدای چسبیده به والیبال که با سریش هم برخی آقایان و نسوان آمده خواهان حذف منتقدان هار شده(!) می شویم در صورتی که همه از خواسته های صنفی می گوییم که قانون آنها را محترم شمرده ایم پس چه خوب که بدون مرافعه و زیرآب زنی به  حقوق آحاد مرتبط با والیبال احترام بگذاریم.

نیازی نیست کسی آدم تشکیلات یا فردی  باشد چون والیبال بدون بازیکن، داور ،مربی و حتی با تاکید فدراسیون جهانی بدون خبرنگار و رسانه درگیر چرخه ای معیوب می شود. بحث اخیر داوران  که  عده ای که افراد توانمند در امر قضاوت  را تشکیل می دهند نیز تابع این  واقعیت است آنها می گویند با توجه به تورمی که جامعه را در بر گرفته است ،حق الزحمه460هزار تومانی در لیگ برتر عادلانه نیست و درخواست  افرایش  آن تا مبلغ دو میلیون تومان را دارند به همین دلیل حدود 10 داور بین المللی در جلسه هماهنگی اخیر  شرکت نکردند؛ چون به خواسته آنها توجه نشده است و چند نفری رفتند چون برایشان مهم نبود  که‌ کی چی می خواهد! اما حرف ما این است برخوردهای قهرآمیز و حذفی را کنار بگذاریم  و به این بیندیشیم   اگر جای داوران باشیم چه می کردیم ؟این را ابراهیم فیروزی رئیس کمیته داوران که از جنس ورزش است، باید پیگری کند. برای نیل به اهداف بزرگ به راپرت های حذفی متعلق به شخصیت های منفی توجه نکنیم  و فکر هم نمی کنیم رئیس فدراسیون  با‌ چنین‌افکاری موافق باشد مگر اینکه مثل آن اخوی مربوطه نامربوط در تصمیمات ایشان تاثیر بگذارد که در آن صورت با افرادی که ایده های مقدس و عظیم  ندارند به تفاهم نخواهیم رسید؛ لطفا منصف باشیم و والیبال را ورزش همگرایی بدانیم و اما داورانی که در نشست اخیر کمیته داوران حضور پیدا کرده اند؛ علیرضا قریب، داوود نافعی، قادر صادقی،محمدرضا آقایی و وحید پورکاشیان و  بیداریان آنانی که منتظر  واکنش فدراسیون مانده اند؛ مرتضی اکرمی، کیوان عابدزاده، احمد سرمست، محمد عشقدوست، اسماعیل پاکدلان، امید فولادی وندا، محمد رضا کاویانی، مهرداد  شوشتری و اصغر میرزایی.  تو خود حدیث مفصل  بخوان از این مجمل...

نویسنده: جمشید حمیدی