قلم را توان نوشتن رثای سوگ پرویزخان سیروس پور نیست. مردی بزرگ که همواره بدون ادعا در گوشه ای نشست و ادا در نیاورد. قلب پرویز سیروس پور در شرایطی از تپش ایستاد که تا آخرین لحظات نگران ورزش اول ایران بود. قلبش با ضربان درخشش یلان ایران زمین می تپید.
او خورشید مهربان آسمان کشتی ایران بود. از ریاست فدراسیون گرفته تا سرمربیگری و هدایت ملی پوشان ایران در عرصه های بین المللی را خالصانه برددوش کشید. امروز سیروس پور عاشق و مدرس پرتلاش مکتب جوانمردی از میان دوستدارانش پرکشید و خاطرات گرامی اش مسبب خزان دل ها شد.
نابغه ای که شصت سال، آرش وار تیر جان در فضای کشتی رها کرد تا آموختگان مکتبش، مدرسان رادمردی و فروتنی و نوع دوستی شوند.
چه زود و چه حیف که در زمان حیات بزرگمردانی چون پرویز سیروس پور از وی تجلیل و تکریم به عمل نیاورده ایم و دریغا که چه زود دیر می شود.
این واقعیت تلخ زندگی مردانی است که بدون رنگ و ریا در خدمت جوانان این آب و خاک بودند و هرگز به اندازه ارزشی که داشتند، قدر ندیدند. فقدان استاد سیروس پور را به جامعه کشتی و خانواده محترم و همسر گرامی ایشان که کاپیتان تیم ملی والیبال بوده اند، تسلیت می گوییم. خداوند روح این خادم ارزشمند را قرین رحمت فرماید.
نویسنده: احمد دباغ