امروز، روز پیشکسوت است. انسان های پخته ای که چین و چروک های پیشانی شان نشان از گذر زمان می دهد و عمری طولانی که در حرفه ای طی کرده اند و به مهارت رسیدند.

متقدمانی که مدارج طریقت را طی کرده و پیشگامان زمان خود بودند و ما در این روز چگونه می توانیم از این شخصیت های والا به درستی تجلیل کنیم در حالی که افتخارات بسیاری از آنها در ورزش کشور به بایگانی سپرده شده است. شاید غریبانه ترین روزهای خود را در این ایام خاکستری می گذرانند و آینه تمام نمای آینده گان ورزش ما خواهند بود. وقتی که به ورزش های رشته های مختلف نگاه می کنیم و فوتبال و والیبال و بسکتبال و بسیاری از رشته های ورزشی می نگریم، جایی رفیع برای سپیدمویان این رشته ها نمی یابیم که تجربیات خود را به نسل جوان انتقال بدهند و آنان را در دل های پر از دانش و آگاهی خود حبس نکند. می خواستیم در این باره به طور گسترده قلم بزنیم تا اینکه نوشته ای از یک دوست روزنامه نگار جنوبی به دست ما رسید؛ عبدالکاظم دریساوی به درستی در این باره با قلمی شیوا، قلم فرسایی کرده است؛

پیشکسوت ورزش در فرهنگ و جامعه ما به شرافتمندی، راستگویی، جوانمردی وبزرگواری، عزت و افتادگی تعریف شده و شهرت دارد. او  از میدان  ورزش افتخار وغرور و عزت کسب کرده  و حرمت یافته است. پیشکسوت واقعی شریف و متواضع است و برای ارزش های  والای جوانمردی و شرافتمندی و مردم گرایی  حرمت و عظمت  قائل است.  کسوت به معنای لباس و جامه است. آغازگران و بزرگان  هر رشته و فن و حرفه و عرصه را پیشکسوت مینامند. اما در فرهنگ و عرفان و ورزش ما صفات دیگری نظیر افتادگی و مردمگرایی و سخاوتمندی و بزرگمنشی و معرفت وخصائل پهلوانی و...به آن افزوده اند تا پیشکسوت واقعی از پیشکسوت غیرواقعی تشخیص داده شود.    

پیشکسوت چه بخواهد وچه نخواهد، زیرذره بین نگاه  جامعه و مردم  اعم از نونهالان، نوجوانان، جوانان ورزشی و غیرورزشی ، تماشاگران، علاقه مندان و رسانه ها  قرار دارد .

 مردم رفتار و گفتار و کردار و نگرش او و نوع وکیفیت تعامل و تحمل او را در عرصه اجتماع  آن هم در گذرزمان تحت نظر می گیرند، چرا که  او را به عنوان نسلی که ریاضت کشیده وافت و خیزهای دوران قهرمانی و شکستهاو پیروزی ها  را  تجربه کرده و   مورد توجه جامعه  بوده  است می شناسند. پیشکسوت ورزشی  نماد یک نسل ورزشی  و یک دوران  است . انسان هایی  که به عنوان نسل میاندار میتوانندو باید همچون الگویی  اثر گذار ادامه یابند. زیرا  "او " به همه جامعه   تعلق داشته ودارد.  پیشکسوت سرمایه ای  انسانی ومعنوی و اثرگذار که میتواند همچون آینه ای فرا روی نسل های جوانتر قرار گیرد . احترام گذاردن به پیشکسوت  و بهره گیری از تجارب ارزشمند او  نباید تنها  درشعارها متجلی شود بلکه باید اورا به میدان فعالیتهای داوطبانه مدیریتی و ورزشی و مردمی و غیره  فراخواند تا او هم خیرش به جامعه برسد و هم از درد و حس  فرساینده  تنهایی و رها شدگی و مهجوری رهایی یابد. اینگونه و از این طریق است که میتوان   شعار  پهلوان زنده را عشق است  به شعار" پهلوان همه دوران" تبدیل کرد.  با این نگاه و دیدگاه باید به استقبال همه پیشکسوتان رفت. تجلیل و تقدیر و تکریم پیشکسوتان در مراسم و مناسبتهای مختلف ورزشی و فرهنگی اگر چه  رسمی پسندیده و نیکو است اما بهره گیری از توانمندیهای این چهره ها اهمیت دیگری دارد. این مهم نه یک تاکید نوشتاری  بلکه یک ضرورت است. برای آنان که  برای مردم خاطره آفریدند و خود به بخشی از خاطرات تبدیل شدند کلاه ازسر برداریم و وجود و حضورشان را غنیمت شمریم.  

 ضمن گرامیداشت   «روز پیشکسوت»  این روز نمادین  را باید  به  پیشکسوتان واقعی  جامعه ورزش کشور  که به دور از هرگونه آلودگی و لودگی  و وابستگی،  شرافتمندانه و مستقل و آزادمنشانه  زیسته اند تبریک  گفت.  تثبیت و تحکیم  و نهادینه شدن خصائل پهلوانی و مردمگرایی و عدالتخواهی و بزرگ منشی در به هم‌پیوستگی نسل ها و انتقال بی دریغ  تجربه ها  و ارزش های  ملی ومعنوی و فرهنگی وورزشی  است.     

نویسنده: حسین علی اسماعیلی