علی باغبان باشی در بیمارستان امام رضا (ع) مشهد بستری شد. مردی که کارنامه درخشان در ورزش دوومیدانی داشت.

در المپیک 1952 رده هفدهم دونده های استقامتی جهان را به دست آورد. مدال های نقره و طلای بازی های آسیایی را در ویترین افتخارات خود دارد. در دو دوره بازی های مهم قاره کهن، 51 دهلی نو 58 توکیو گوشه هایی از توانمندی ایرانیان را در ورزش پرمدال دوومیدانی به نمایش گذاشت و اعجوبه دوومیدانی ایران لقب گرفت.

باغبان باشی البته اکنون در آستانه 80 سالگی قرار دارد. در جهانی که 70 سالگی سن آغاز بازنشستگی و شروع یک زندگی جدیدی برای جهانیان در قاره های پیشرفته است، شاید در کشور ما که میانگین عمر عمومی خیلی بالا نیست، زیستن در دهه 80 نشانه پیری و فرتوتی باشد اما سوای این نگاه، باید دید که ما با پیشکسوتان خودمان چگونه برخورد کرده ایم و انتظاراتی را که آنان در این سال ها دارند، برآورده ساخته ایم یا این پیشینیان که ریشه و هویت کشور ما هستند به امان خدا راهی شدند. البته که کمیته ملی المپیک در این سال ها اقدامات خوبی را به یادگار گذاشته اند. اما پیشکسوتان و قهرمانان پرافتخار دیروز ورزش ایران نیازمند توجهات بیشتر هستند. می دانیم که برآورده ساختن نیازهای مادی و معنوی متقدمان گرامی و گرانقدر شاید از عهده وزارت ورزش و حتی کمیته ملی المپیک بر نیاید. اما اگر فدراسیون های ورزشی را که این روزها اغلب به تسخیر غیرورزشی ها در آمده اند، مجاب سازیم که هفته ای یا ماهی درب تشکیلات خود را به روی خدمتگزاران قدیمی بگشایند، شاید این غربت به پایان برسد.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی