رویکرد جدیدی در انتخاب دستیاران مربیان تیم های رده پایه فدراسیون والیبال به وجود آمده است. همین که جلوی پسرخاله بازی و همشهری گرایی سرمربیان سد کرده اند، خود یک وجه مثبت به حساب می آید.

بدون تردید جذب مربیان جوان می تواند جنبه های آموزشی قوی ای را در پی داشته باشد. اما فراموش نکنیم که به هنگام مسابقات رسمی، حضور مربیان باتجربه و البته سازنده می تواند قوت قلبی برای کادرفنی تیم های ملی باشد. اما باید این انتخابات مستدل و به طور شفاف مطرح شود تا جای گلایه باقی نگذارد. ابراهیم سن سبیلی، ستاره نوجوانان جهان در سال 89 عضو تیم های ملی سالنی و ساحلی ایران نسبت به معرفی یک مربی هم استانی خود به تیم نوجوانان معترض است. او می گوید: سال ها عمرمان را در والیبال گذرانده ایم و دوره های بین المللی را پشت سر گذاشته ایم. اما هرگز حتی یک بفرمای خشک و خالی به امثال نزدند پس کی نوبت ما فرا می رسد. به طور مثال در استان گلستان شخصی را به عنوان دستیار سرمربی نوجوانان انتخاب کرده اند که فقط در سطح آموزشگاه بازی کرده و کمتر از یک ماه از گرفتن کارت مربیگری بین المللی وی می گذرد. در صورتی که این استان والیبال خیز ده ها مربی ملی پوش و دست اندرکار سازندگی وجود دارند که دیده نمی شوند. سن سبیلی با طرح برخی مسایل به این نکته اشاره کرد که انتظار ما از حاج عیسی سنگدوینی رئیس هیات گلستان این بوده که چتر حمایت خود را گسترده تر بالای سر مربیان بی ادعا اما صاحب افتخار استان بگشاید. این را هم بگوییم که در برخی از استان های دیگر هم انتقادهایی از این دست وجود داشته است. فدراسیونی که کمیته مربیان ندارد، باید اعلام کند که از چه طریقی این مربیان را برمی گزیند.

نویسنده: جمشید حمیدی