قهرمانان ورزشی ما مردمک چشم، مردم کشور عزیز ما محسوب می شوند. مردمی که شاید خود مشکلات روزمره فراوانی داشته باشند، اما از یاد و نام و افتخارآفرینان ورزشی غافل نمی مانند.

تجلیل از قهرمانان نیز تابع این قاعده و قانون نانوشته است. در این بین اما قهرمانان ورزش ما نباید از آیین پهلوانی و مردمداری به دور بیفتند؛ چرا که نیاز اقتصادی در همه دوران ها وجود داشته و دارد. جهان پهلوان تختی نمونه ای بارز بوده که در اوج تنگنا و شاید هم تنگدستی هرگز شأن خود را پایین نیاوردند تا مورد ترحم قرار گیرند. این نکته را از آن جهت یادآوری می کنیم که در برخی از شهرهای ایران با دعوت از قهرمانان رشته های مختلف که در المپیک عناوین ارزشمندی کسب کرده اند، به رسم قدیم که شمالی ها آن را «هدیه شنون» می خوانند در محفلی و مجلسی حضور پیدا می کنند تا صاحبان درم و کرم مشتی ریال بی مثال را نثار آنها کنند. در صورتی که دولت در شرایط عادی و در ادوار مختلف پاداش های قابل توجهی را هم به ورزشکاران اختصاص داده است. اما در کنار این نکات، بدتر از همه شرط و شروطی است که برخی از ورزشکاران برای میزبانان خود می گذارند؛ یکی پدر و برادرش را به همراه می برد تا او هم صله و انعامی بگیرد و دیگری هم اقوام و وابستگان سببی و نسبی را. چنین می شود که آن بت پرابهتی که از قهرمانان در اذهان ساخته می شود، فرو می ریزد و اعتبار مدال هایی که در مثلا در المپیک گرفتند، در انظار عمومی سقوط می کند. البته که این یک مشکل فرهنگی در کنار مسایل اقتصادی است و عجیب اینکه ما قهرمانان بزرگی را تحویل داده ایم که از پهلوانی فقط حرفش را می زنیم.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی