روح رستم سیستان در وجود دانیال شه بخش متجلی شد. جوانی علاقه مند، استوار و عاشق از خطه ای محروم که آب و حیات در آن با دشواری های فراوان مواجه است. دانیال شه بخش در آستانه خلق یک شگفتی بزرگ این افتخار را دارد که نخستین مدال بوکس تاریخ ورزش را برای کشورمان به ارمغان بیاورد.
این جوان با استعداد سیستان و بلوچستانی در المپیک توکیو می توانست مدال آور باشد. اما متاسفانه به دلیل آسیب ابرو، نتوانست به این مهم نایل آید. وی در مسابقات جهانی صربستان قهرمان مقتدر لیتوانی را با وجود شکافتن ابرو از پیش روی برداشت و اکنون امشب باید مقابل قهرمان جوانان جهان از کشور ازبکستان برای رسیدن به فینال پیکار کند. مالک خالوف، بوکسوری است تکنیکی و سخت کوش اما دانیال اگر مدیریت شود و از کوچینگ عالی بهره مند شود، با وجود آسیب پیشانی می تواند خالق شگفتی باشد. فراموش نکنیم که این دلاور ایرانی از یک خانواده محروم و با زحمات طاقت فرسا بعد از نیم قرن، ورزش مشت زنی ما را به افتخاری رساند که کتاب این ورزش با خطوط زرین نگاشته خواهد شد. بدون تردید نقش کادرفنی تیم در این برهه بسیار حساس اهمیت بسزایی دارد. او باید زیر چتر مخصوص قرار گیرد و مانند قایقران های ایرانی که در المپیک محفظه یخ را از برزیلی ها گرفته بودند تا خستگی و آسیب های خود را به حداقل برسانند، دانیال نیازمند چنین شرایط ویژه ای است. امید که او بتواند به فینال راه پیدا کند. هرچند که تا حالا نیز کاری کرد، کارستان.
نویسنده: مسعود مصطفوی