بازگشت بی سر و صدای تیم بسکتبال مانند آتش زیر خاکستر بود. چرا که حرف هایی از برخی بازیکنان می شنویم که دود از کله آدم برمی خیزد. به طور مثال محمد جمشیدی یکی از چهره های شاخص این تیم پرده از درگیری های لفظی و حتی فیزیکی در بین بازیکنان تیم ملی برداشت و او حتی مربی تیم ملی را متهم کرد که فکر و ذکرش را به به بستن تیم باشگاهی اش معطوف کرد. جمشیدی تاکید کرد که چون وی پیشنهاد شاهین طبع را برای عضویت در باشگاه خاص نپذیرفته بود، به سلام وی هم پاسخ نمی داد...
این مسایل و آنچه که در پیرامون دیگر تیم های ایرانی از جمله والیبال گذشت، نشان می دهد که وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک در نظارت بر امور فدراسیون ها و ارزیابی عملکرد مربیان دقیق عمل نکرده اند و می دانیم جایی که نظارت نباشد، بلبشو و سمبل کاری حتمی خواهد بود.