با چنین تعریفی حرف ما این است که مدیریت در ورزش ما چگونه جاری و ساری می شود. نمونه بارز عدم توجه به این اصول در مدیریت کاروان ورزشی اعزامی به بازی های المپیک به تصویر کشیده شد آن هم توسط شخصی که نزدیک به چهل سال از امکانات و امتیازات دولتی این مملکت سود برده اما سودی به ورزش کشور نرسانده است. انتظار داشتیم که بعد از بازی های المپیک حداقل در نشستی این قضایا مورد بررسی قرار می گرفت اما دیدیم که مدیر کاروان اعزامی ایران با بیان این که هندوستان با 121 ورزشکار پایین تر از ایران در المپیک 2021 قرار گرفته، دست به توجیه کاری زده است. پرسش ما این است که هند با آن همه مشکلات اجتماعی که مردمش مثل مور و ملخ در هم می لولند و با هزار و یک معضل بهداشتی و فرهنگی دست به گریبان هستند، چگونه با ایران مقایسه می شود؟ حتی کنترل یک بخش از شئون اجتماعی هند هم فارغ از مدیریت امکانپذیر نمی شود. حالا حرف ما این است که اگر پای مقایسه در میان است، بهتر بود که عملکرد ژاپن و گروه ورزش ایران را از المپیک لندن تا بازی های اخیر مقایسه کنیم. در 2012 ژاپن هفت طلا گرفت و یازدهم شد و ایران با هفت طلا دوازدهم... اما در المپیک 2021 ژاپن 27 طلا گرفت و به جایگاه سوم رسید و ایران با سه طلا در رتبه 27 عقب گرد داشته است؛ این از بعد فنی اما از نگاه سرپرستی حضور آن همه افراد اضافی که هر یک فقط 160 میلیون تومان پول بلیت هواپیمای آنها می شد، چیزی جز سوءمدیریت نبوده است؟ کشور ما در این شرایط سخت اقتصادی 18 میلیارد تومان پول بلیت هواپیمای آقایان را داده است. البته که حق ورزشکاران بود اما به راستی چند نفر از آدم های سربار ورزش با بلیت بیزینس پرواز کردند و ورزشکاران با چه شرایطی راه طول و دراز تهران و توکیو را طی کرده اند.
دیروز از نداشتن ماسک همرنگ و کیفیت بد البسه ورزشکاران نوشتیم و نوشتند اما به نظر می رسد که ما حداقل اخلاق و انصاف را در هدایت کاروان ایران در بازی های توکیو رعایت نکردیم. وقتی مسئولان ما از جمله سرپرست کاروان اعزامی اصول را برنتابند، طبیعی است که هیچ یک از اهداف عالیه شرکت در بازی های المپیک برآورده نمی شود. امروز ما دوست نداریم که پای مجلس و جریان های غیرورزشی به ورزش کشیده شود اما اگر حساب و کتابی در کار نباشد، باز هم آدم های مادام العمر بر گرده ورزش فلک زده کشور ما سوار خواهند شد و یکه تازی خواهند کرد.
نویسنده: حسین علی اسماعیلی