دوشنبه بیست و سوم مهر ماه
نیم نگاه

کیمیایی به نام ارزیابی در ورزش

در این روزها که واژه ها کم آورده اند، در توصیف مسایل مربوط به ورزش که به نوعی با جامعه سر و کار دارد، چه می توان نوشت؟ اما از آنجایی که ورزش نفس یک جامعه پرتحرک و زنده است، چاره ای جز شرح ماوقع نداریم از جمله این مسایل برگزاری المپیاد ایرانیان است که به نوعی به نخبه یابی و نخبه گزینی شهرت دارد.

قرار است امسال هم بیش از هزار و یکصد ورزشکار دختر و پسر از 21 رشته با هم رقابت کنند. این مسابقات بهانه ای است برای دیده شدن نسل آینده ورزش قهرمانی کشور و ما با اینکه نفس کار را تایید می کنیم، این پرسش را داریم که در قبال چند دوره برگزاری المپیاد به دستاوردهایی رسیدیم و چند قهرمان ملی در رشته رشته های مختلف از دل این بازی ها کشف شدند و به کجای ورزش قهرمانی رسیدند.

ارزیابی و کار کارشناسی در واقع به کیمیایی در حوزه تربیت بدنی و ورزش قهرمانی تبدیل شده است. فدراسیون های ورزشی به راه خود می روند و وزارت ورزش هم که دنبال طرح نظام نامه استعدادیابی است. ولی نتایجی که عاید ورزش کشور می شود، چیست؟ وقتی که ما مسابقات مدارس کشور را سرسری گرفته و گاهی به حالت نیمه تعطیل درآورده ایم، از نگاه مقطعی به یک دوره بازی ها به چه چیزی خواهیم رسید؟

نویسنده: حسین علی اسماعیلی