روزی که سجاد انوشیروانی رئیس فدراسیون وزنه برداری شد به دلایل مختلف معتقد بودیم که باید از وی حمایت کرد چرا که هم قهرمان جهان بود، هم مربی تیم شد ضمن اینکه مدیریت در اداره کل ورزش و جوانان استان اردبیل را هم در کارنامه اداری و اجرایی خود داشت.

در ابتدای امر حضور همه خبرگان دنیای پولاد سرد این امید را به وجود آورد که می شود در سایه همدلی و همفکری برنامه ریزی پیش برنده ای داشت اما عملکرد وزنه برداری ما در بازی های پاریس ناامیدکننده بود حالا سرمربی تیم ملی مدعی است که ویرانه ای را از علی مرادی تحویل گرفته اند و برای سازماندهی مجدد به زمان نیاز دارند.

ازسوی دیگر برخی از منتقدان هم فرصت را برای کوبیدن و نقد یک طرفه کردن غنیمت شمرده اند و این البته رسم بد ورزش ما است از والیبال گرفته تا فوتبال، والیبال، کشتی و.. هرکس که در داخل گود قرار دارد همه چیز گل و بلبل می نمایند اما به محض اینکه از چرخه خارج شد با شمشیر آهیخته به جان این و آن می افتد اما وزنه برداری با دعوا درست نمی شود این همه شخصیت های پرافتخار داریم و باید کنار هم بنشینیم، منیت را کنار بگذاریم و راه و رسم پیشرفت را ترسیم کنیم.

به داد استان های وزنه بردار خیز مانند مازندران، خوزستان، اردبیل، کرمانشاه و... برسیم و با دراختیار گذاشتن استاندارد ترین ابزار و وزنه ها و مربیانی که به علم روز تمرینی مجهز شوند بار دیگر کمر به اعتلای وزنه برداری ایران برسیم.

به یاد بیاوریم که چه نامدارانی داشتیم، مرحوم منوچهر برومند، سلماسی، نامجو و نیز اعجوبه هایی همانند محمد نصیری، دهنوی، رضازاده، تیموری، توکلی، بهزاد سلیمی، پاکیزه جم و... را داشتیم که یک گونی مدال و افتخار برای ورزش ایران به ارمغان آورده ایم.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی