تیم ملی والیبال دو هفته پربار و امیدساز را در لیگ ملتها پشت سر گذاشت و نتایجی فراتر از انتظار را رقم زد که به مثابه نوری در تاریکی بود. اما منطق حکم می کند که نباید مصداق این ضرب المثل قدیمی باشیم که با یک غوره سردی و با یک مویز دچار گرمی شویم.
آنچه که واقعیت می نماید، این است که پیاتزا مانند دیگر مربیان ایتالیایی که در گوشه کنار دنیا می درخشند، تیم ملی ما را از تلاطم لیگ ملتها عبور داده است و مورد تمجید دوست و دشمن قرار گرفت. اما اینکه برخی از دوستان گرانقدر در صحبت های کارشناسی خود وی را فراتر از پرفسور ولاسکو بر شمرده اند، تعجب می کنیم. لااقل تا پایان دور مقدماتی لیگ ملتها صبر کنیم و آنگاه به قضاوت عادلانه بنشینیم. ما همواره به حضور مربیان ایتالیایی خوشبین بوده ایم اما لطفا احساساتی حرف نزنیم. هنوز پیچ و خم های زیادی پیش روی والیبال ایران قرار دارد. یکبار دیگر ارتقای تیم ملی والیبال را باور می داریم ولی باید در قبال گفته ها و پندارهای خود، مسئول و پاسخگو باشیم.
امروز که با میثم صالحی یکی از بهترین های دهه اخیر والیبال ملی ایران گپ میزدیم، به چند نکته جالب اشاره کرد. او گفت: نمی دانم آقای پیاتزا چه کاری انجام داده است که هر بازیکنی که به میدان می آید، به خوبی جای دیگری را پر می سازد. بازیکنان به جز دو – سه نفر، بقیه بازیکنان سالهای پیش هستند اما آنقدر همه با تمام وجود بازی می کنند که فوق العاده اند. جمع و جور و جنگنده وارد میدان می شوند و یک اتحاد بی نظیر در تیم ملی شکل گرفته است.
این توصیفی دیگر از عملکرد دلچسب مربی ایتالیایی است ولی باز هم اعتقاد داریم که نباید افراط و تفریط کنیم.
کارشناس با افراد عادی و عامی فرق می کند. کارشناس باید نقد و نظر پخته شده ای را در معرض افکار عمومی قرار دهد.
نویسنده: جمشید حمیدی