بار دیگر مربیان خارجی دست مدیران باشگاه پرسپولیس را در پوست گردو گذاشتند. یکی یکی آمدند و پول مفت گرفتند و رفتند. شاید تک و توکی از این مربیان، تاثیرگذار بودند اما سوال ان است که چرا به سرمایه ها و داشته های ایرانی اعتماد نمی کنند؟ از چه چیزی وحشت دارند و اصولا مدیران باشگاه پرسپولیس معیار انتخاب سرمربی را بر چه ملاکی گذاشتند؟

این روزها که کشورما در تنگنای اقتصادی قرار دارد، پرداخت هزینه های بی کلان به مربیان بیگانه همانند استخوانی در گلو شد که به هیچ وجه قابل توجیه نیست. ما با انواع و اقسام مربیان خارجی در کدامیک از سطوح باشگاهی و آسیایی حرفی برای گفتن داشتیم و چه شق القمری صورت گرفته است که باز هم دنبال چشم آبی ها و مو بور ها هستیم. مگر باشگاه پرسپولیس این همه پشتوانه های فردی و فنی ندارد که همواره به قول معروف چشم به کاسه همسایگی . کارتال که با آن همه دبدبه کبکبه به فوتبال ایران آمده است، چه گلی بر سر باشگاه مردمی پرسپولیس زده است که پرسپولیسی های اصیل داخلی نمی توانند انجام دهند. شاید آقایان بزرگمردانی ماند فرشاد پیوس را از یاد برده اند. توپچی بزرگی که آقای گل فوتبال ایران شد و کارنامه درخشانی در کسوت مربیگری با تیمهای شمشوشک نوشهر، پاس تهران، تراکتور تبریز، چوکای تالش، شهید قندی یزد و داماش از خود برجای گذاشته است و بسیاری از این تیمها را از دسته اول به لیگ برتر رسانده اما هیچگاه مورد توجه مدیران پرسپولیس قرار نگرفته است. آیا این کم توجهی ها ریشه در حسادت ها و تنگ نظری های فوتبال ما ندارد؟ می دانیم که نشیتن روی نیکت پرسپولیس و استقلال آسان نیست اما این ضمانت را با آزمون استخوان خردکرده های دلسوزی چون پیوس، اهمیت بیشتری ببخشیم.

آیا وقت آن فرا نرسیده است که پرسپولیس به خادمین دلسوز خود اهمیت بدهد. مگر مربیان خارجی چه نتایجی کسب کرده اند که از سپردن سکان هدایت تیم فوتبال به مربیان وطنی واهمه داریم.

پیوس سوای اینکه بازیکن بزرگی در سطح آسیا بود، تمام دوران تکمیلی مربیگری را در سطح آسیا و کلاس های بین المللی گذرانده است. پیشنهاد می کنیم یکبار دیگر به کارنامه این مربی و امثال ایشان که پرسپولیسی اصیل هستند، بیاندازیم و راه را به اشتباه نرویم.

نویسنده: رضا اسماعیلی